Lidia Muñoz, 1978’den beri Barcelona’da yaşayan bir emeklidir. Ancak bu şehir onun için bir tercihten ziyade bir kaçışın sığınağı olmuştur. 1970’lerin sonlarında Arjantin’de hüküm süren askeri diktatörlük, onu hedef haline getirdiğinde, hayatı altüst olmuştu. Bir gece yarısı, rejimin ölüm mangaları kapısını çalmadan önce, canını zor kurtararak ülkeden kaçmayı başardı. O zamanlar hamileydi—karnında taşıdığı bebek, onun hayatta kalmak için verdiği mücadelenin en büyük sebebiydi. Bu kaçışın sonunda İspanya’ya sığındı ve burada kızı Valeria’yı dünyaya getirdi.

Yıllar geçti, hayat bir şekilde düzene girdi. Lidia, geçmişin acı hatıralarını geride bırakmaya çalışarak yeni bir hayat kurdu. Kızını büyüttü, onu korudu, Arjantin’in kanlı tarihinden mümkün olduğunca uzak tutmaya çalıştı. Ancak geçmiş, hiçbir zaman tamamen unutulmazdı.

Tam kırk yıl sonra, posta kutusuna düşen bir zarf, Lidia’nın bütün geçmişini yeniden gün yüzüne çıkardı. Arjantin Adalet Bakanlığı’ndan gelen bu belge, onu bir davada tanıklık yapmaya çağırıyordu. Dava, yıllardır adalet bekleyen Oscar Medina’nın, yani Lidia’nın gençlik aşkının ve Valeria’nın babasının kaçırılıp kaybedilmesiyle ilgiliydi.

Oscar, askeri rejim tarafından kaçırılmış ve bir daha kendisinden haber alınamamıştı. Yıllarca, Lidia bu gerçekle yaşamayı öğrenmişti. Ama şimdi, onu sonsuza dek susturmaya çalışanların karşısına çıkma vakti gelmişti. Ancak bu, sadece bir tanıklık meselesi değildi—bu, geçmişiyle yüzleşme, bastırdığı acıları açığa çıkarma ve belki de hiç beklemediği cevapları bulma yolculuğuydu.

Kızı Valeria ise tüm bunlardan bihaberdi. Lidia, ona babasının kim olduğunu ve nasıl ortadan kaybolduğunu anlatmamıştı. Şimdi, bu gerçeği ona açıklamak zorundaydı. Gerçek ortaya çıkarken, anne ve kızın ilişkisi de sarsılacak, sırlar gün yüzüne çıkacak ve Lidia, yıllar sonra bile korkularının hala ne kadar güçlü olduğunu fark edecekti.

Barcelona’da yıllarca süren sessiz yaşamın ardından, Lidia’nın önünde bir seçim vardı: Geçmişin yaralarını açıp Oscar’a ve diğer kayıplara adalet sağlamak mı, yoksa korkularının onu susturmasına izin vermek mi?