Carrie White, lisenin görünmez kızı… Sessiz, içine kapanık, arkadaşsız ve sürekli alay konusu edilen biri. Okul koridorlarında onun varlığını ancak üzerine kahkahalar patladığında fark eden sınıf arkadaşları, Carrie’nin aslında sıradan bir öğrenci olmadığının farkında bile değildir. Çünkü Carrie, bastırılmış duygularının ve yaşadığı travmaların gölgesinde doğaüstü bir yeteneğe sahiptir: Telekinezi — düşünce gücüyle nesneleri hareket ettirme yetisi.

Annesi ise en az okul arkadaşları kadar zalimdir. Aşırı dindar ve fanatik inançlara sahip bu kadın, Carrie’yi “günah” fikriyle terbiye etmeye çalışır. Onu korkuyla ve şiddetle büyütür, kadınlığını, hislerini ve hatta kendine güvenini bastırır. Carrie’nin hayatı, acımasızlık ve yalnızlığın içinde, bir köşede sessizce akmaya devam eder.

Ancak her şey, mezuniyet gecesiyle birlikte değişir. Birkaç sınıf arkadaşı, Carrie’nin üzerine sahte bir nezaketle yaklaşır ve onu baloya davet eder. Carrie ilk kez kendini kabul edilmiş, değerli ve güzel hisseder. O gece, hayalini kurduğu beyaz elbise içinde, parıltılı bir salonda, herkesin gözleri önünde dans ederken yaşadıklarının bir rüya olduğunu düşünür.

Ta ki, rüya bir kabusa dönüşene dek.

Sahne ortasında başına gelen utanç verici ve acımasız bir şaka — üstüne boca edilen kova dolusu domuz kanı — onun içindeki bastırılmış tüm duyguları serbest bırakır. O anda Carrie’nin kontrolü tamamen kaybolur. Utanç, öfke ve acının birleşimiyle, salonun ortasında zihninin gücünü kullanarak bir kıyım başlatır. Işıklar patlar, yangınlar çıkar, kapılar kilitlenir. Mezuniyet gecesi, bir mezbahaya dönüşür.

Carrie’nin intikamı, sadece o geceye değil, tüm bir hayata yöneliktir. Ona yaşatılan küçümseme, alay, işkence ve yalnızlık, o gece bedenlenir ve bir öfke tufanına dönüşür. Geriye ise sadece bir ibret kalır: Kimse, dışlanan bir ruhun sessiz çığlığını küçümsememeli. Çünkü bazen en sessiz olanlar, en güçlü intikamı alır.