New York’un kalabalığında, tek başına ayakta kalmaya çalışan genç bir kadın olan Frances, sessiz, kibar ve iyi niyetli biri olarak dikkat çeker. Yeni bir hayata alışmaya çalıştığı bu dev şehirde, bir gün metroda sahipsiz bir çanta bulur. İçgüdüleri onu çantayı karakola teslim etmeye değil, sahibine ulaştırmaya yönlendirir. Çantanın içinde bulduğu karttan yola çıkarak, çantanın sahibi Greta’yı bulur: Klasik müzik tutkunu, yaşlı bir piyano öğretmeni.

Greta, evine kadar gelen Frances’e minnet duyar ve onu kahve içmeye davet eder. Aralarında doğan bu küçük temas, kısa sürede beklenmedik bir dostluğa dönüşür. Frances, annesini yeni kaybetmişken, Greta da yıllar önce eşini kaybetmiş yalnız bir kadındır. İkisi de duygusal bir boşluk içindedir ve bu dostluk, başlangıçta her ikisi için de şefkatli bir teselli gibidir. Greta, anaç tavırları ve zarif incelikleriyle Frances’i etkisi altına alır.

Ancak Frances zamanla bir şeylerin ters gittiğini fark etmeye başlar. Greta'nın hayatına dair küçük ayrıntılar tutarsızdır, söyledikleri ile gerçekler arasında boşluklar vardır. Bu dostluğun göründüğü kadar masum olmadığını anladığında ise artık çok geçtir. Greta'nın yalnızlığı sadece içsel değil, aynı zamanda karanlık bir takıntının da habercisidir. Frances için masum bir iyilikle başlayan bu karşılaşma, adım adım bir psikolojik kabusa dönüşür.

Filmin ilerleyen bölümlerinde gerilim dozu artarken, izleyici de Frances ile birlikte Greta'nın geçmişine ve zihninin karanlık dehlizlerine adım atar. Saf iyilik ile manipülasyonun sınırlarının bulanıklaştığı bu hikâye, yalnızlığın, yasın ve takıntının ne kadar tehlikeli boyutlara ulaşabileceğini gözler önüne seriyor.