Alexander Hacke adındaki Alman müzisyen, kültürlerin bir araya geldiği müzik türlerini anlamak ve İstanbul'daki eşsiz ahenkli sesleri kaydetmek amacıyla, hiç Türkçe bilmediği halde bu büyüleyici şehre gelir. İstanbul'un sokaklarını, çarşılarını ve mahallelerini gezerken, müziğin evrensel diliyle bu şehri keşfetmeye çalışır.

Hacke, burada ünlü klarnet virtüözü Selim Sesler'le tanışır. İkisi arasında dil bariyerine rağmen, müzik aracılığıyla derin bir iletişim ve dostluk gelişir. Hacke ve Sesler, müziğin evrensel diliyle birbirlerine hikayelerini anlatır ve İstanbul'un seslerini keşfetmeye başlarlar.

Bu serüven, diğer birçok müzisyen ve şarkıcının da dikkatini çeker. Aralarına katılan sanatçılarla birlikte, farklı müzik tarzlarının ve kültürel mirasların birleştiği çok sesli bir koro oluştururlar. Her bir müzisyenin getirdiği benzersiz tarz ve melodi, ortak bir amaç uğruna birleşir: İstanbul'un kendine özgü şarkısını yaratmak.

Bu süreçte, Türk müziğinin farklı türleri, Batı müziğiyle harmanlanır. Geleneksel Türk halk müziği, caz, rock ve elektronik müzik gibi çeşitli türler, İstanbul'un kozmopolit ruhunu yansıtan bir armoni oluşturur. Farklı kültürel kökenlere sahip olan müzisyenler, ortak amaçları doğrultusunda bir araya gelerek, şehirdeki müzikal çeşitliliği kutlar ve yeni bir müzikal kimlik yaratırlar.

Hacke ve arkadaşları, İstanbul'un sokaklarından, tarihi mekanlarından ve modern şehir hayatından ilham alarak, şehrin karmaşık ve büyüleyici müzikal dokusunu yakalamaya çalışırlar. Ortaya çıkan eser, İstanbul'un çok sesli korosu olur; bu koro, şehrin tarihini, kültürel zenginliğini ve modern yaşamını müzikal bir dille anlatır.

Sonuç olarak, Alexander Hacke ve Selim Sesler'in başlattığı bu müzikal yolculuk, farklı müzik tarzlarının ve kültürlerin birleştiği bir senfoni haline gelir. İstanbul'un şarkısını yapmak, sadece bir müzikal eser yaratmak değil, aynı zamanda şehrin ruhunu, kültürel zenginliğini ve insanlarının hikayelerini müziğin evrensel diliyle anlatmak anlamına gelir.