Florence, kalbinin derinliklerinden gelen bir tutkuyla David’e bağlıdır ve aşkını resmiyete dökmek için onu babası Guillaume ile tanıştırmaya karar verir. Ancak Florence’ın bu hayalini David paylaşmaz. Ona karşı aynı hisleri beslemediğini bilen David, bu durumdan kurtulmanın yolunu bulmuştur: Florence’ı en yakın arkadaşı Willy’nin kollarına itmek. Bu garip ve çıkarcı hamleyle, kendini istemediği bir ilişkiden sıyırmaya çalışan David, işlerin düşündüğü gibi gitmeyeceğinden habersizdir.

Dört karakter, ıssız bir restoranda buluşur. Başta basit gibi görünen bu akşam yemeği, beklenmedik olaylarla ve ironik karşılaşmalarla dolup taşacaktır. Ancak asıl ilginç olan, bu karakterlerin aslında sıradan bir romantik komedinin içinde hapsolmuş olmasıdır. Onlar, kendi hikayelerinin yazgısını sorgulayan, rollerinin dışına çıkmak isteyen karakterlerdir.

Bu noktada hikaye, romantik komedi kalıplarını kırarak sinema, yapay zeka, politik doğruculuk gibi günümüz tartışmalarına açılır. Diyaloglar, sinemanın geleceğine dair eğlenceli ama düşündürücü sorgulamalarla dolup taşar. Yapay zekanın sanatta nasıl bir yer edindiği, modern izleyicinin beklentileri ve sinema anlatısının evrimi üzerine yapılan göndermeler, filmi yalnızca bir aşk hikayesi olmaktan çıkarıp postmodern bir anlatı denemesine dönüştürür.

İkinci Perde, geleneksel romantik komedilerin sıradanlığını zekice bir mizahla alt üst ederken, sinemanın ve anlatının geleceğine dair ince bir taşlama sunuyor. Karakterlerin farkındalık kazandıkça kendi kaderlerini değiştirme çabaları, izleyiciye hem kahkaha attıran hem de düşündüren anlar yaşatıyor. Oyun içinde oyun formatını benimseyen film, klasik sinema formüllerine meydan okuyan cesur bir anlatı deneyimi sunuyor.