Ancak, Necip’in üzerinde kimlik bulunmamaktaydı. Cebinde yalnızca eski bir otel anahtarı ve yıpranmış bir not kâğıdı vardı. Doktorlar, Necip’in hafızasını geri kazanması için zaman tanımak gerektiğini belirtirken, hastane yetkilileri ise onun kim olduğunu ve yakınlarını bulmak için araştırmalarına devam etti.

Günler geçtikçe, Necip hafızasını kaybetmiş olmanın verdiği boşluk hissiyle boğuşuyordu. Kendine dair hiçbir şey hatırlamıyordu: Nereli olduğunu, mesleğini, hatta en sevdiği yemeği bile… Tek bildiği, rüyalarında beliren yüzleri ve otele ait olduğu anlaşılan anahtarın bir şekilde onun geçmişiyle bağlantılı olduğuydu.

Bir gece, hastane odasında uyuyamazken elindeki notu incelemeye başladı. Kağıtta solgun mürekkeple yazılmış birkaç kelime vardı: “Sakın unutma. 14 Mart, 21.00, Çınar Otel.” Bu not, hafızasını geri kazanmasına yardımcı olabilecek miydi?

Kendisini tanıyan birini bulma umuduyla hastaneden ayrılmaya karar verdi. Çınar Otel’in nerede olduğunu bilmese de, içindeki güçlü his onu oraya gitmeye yönlendirdi. Ancak bilmediği bir şey vardı: Necip, geçmişine yaklaştıkça, hatırlamak istemeyeceği büyük bir sırrın da perdesini aralayacaktı.