İstanbul’un karanlık sokaklarında yükselen bir adamın, çürümeye yüz tutmuş bir hanın ve sömürüyle beslenen ihtirasların öyküsü…

Nimet ve Durmuş, umut dolu hayallerle Niğde’den İstanbul’a göç ederler. Şehir, onları ne kucaklar ne de iter; sadece kendi kurallarını dayatır. Kalacak yer arayan çift, Durmuş’un memleketten tanıdığı Bekir’in yanına sığınır. Bekir, kentin eski hanlarından birinde odabaşıdır ve Durmuş’a orada hamallık işi ayarlar. Ancak Durmuş’un gözünde bu bir başlangıç değil, bir aşağılanmadır.

Çünkü Durmuş, Halit Bey’in sahip olduğu her şeye göz dikmiştir: Hanın dükkânlarına, görkemli konağına, hatta onun zarif ve mesafeli metresi Nefise’ye… Gözünü yükseklere diken bu adamın içindeki açgözlülük, zamanla kontrol edilemez bir tutkuya dönüşür.

Tam da bu dönemde, ülkeyi sarsan Varlık Vergisi uygulamaya konur. Gayrimüslimlere orantısızca yüklenen bu vergi, Halit Bey’in mal varlığını eritmeye başlar. Yıllardır tedavi altında olan eşi Nora'nın hastane masraflarını karşılayabilmek için, mallarını birer birer satmak zorunda kalır. Kayınbiraderi Levon ise Aşkale’ye sürgün edilir.

Bu büyük ekonomik kırılmanın gölgesinde Durmuş’un yükselişi hız kazanır. Hanın kiracıları birer birer elenirken o, fırsatları acımasızca değerlendirir. Ancak yükselişiyle birlikte çevresindekilerin düşüşü de kaçınılmaz olur. Nimet’le olan evliliği giderek soğur; Nefise’ye karşı takıntılı ilgisi ise trajik bir çıkmaza dönüşür. Halit Bey, yalnızlığın ve kayıpların pençesinde geçmişin hayaletleriyle boğuşurken, şehir ise sessizce dönüşmektedir.

Bu film, yalnızca bireysel ihtirasların değil, aynı zamanda tarihsel bir dönemin dramatik yüzleşmesini anlatır.
Kimin malı gerçekten kime aittir? Güç mü mirastır, yoksa açgözlülükle kazanılan her şeyin bedeli mi vardır?

Arka planda Varlık Vergisi’nin sert gerçekliğiyle, ön planda ise ihanet, tutku ve yükselme hırsıyla bezeli bu hikâye; bir hanın çürüyen duvarları arasında sessizce çarpan kalpleri anlatıyor.
Ve sonunda herkes, İstanbul’un o paslı hanında kendine bir “yer” bulacaktır… kimisi mezar kadar sessiz, kimisi çığlık kadar yankılı.