Sıradan bir adam, yozlaşmış bir sistemin pençesinde hapsolduğunda, hapishanelerin gerçekten rehabilite edip etmediğini ya da insanları suçun karanlık girdabına daha da mı ittiğini sorgulamaya başlar.

Suçsuz yere mahkûm edildiğine inanan bu adam, demir parmaklıkların ardında, adaletin aslında güçlülere hizmet ettiğini ve zayıfları ezdiğini fark eder. Hücre arkadaşları, gardiyanlar ve hapishane yöneticileri arasındaki yozlaşmış düzenin içinde sıkışıp kalmışken, ayakta kalmak için kendi sınırlarını zorlamak zorunda kalır.

Zaman geçtikçe, içerideki suçluların çoğunun sistem tarafından umutsuzluğa ve şiddete itildiğini gözlemler. Burada adalet değil, güç hüküm sürmektedir. Peki, bu düzenin içinde bir insan gerçekten değişebilir mi, yoksa hayatta kalabilmek için canavara mı dönüşmelidir?

Özgürlüğe giden yol, yalnızca parmaklıkları aşmakla değil, içindeki karanlıkla yüzleşmekle mi mümkündür?