Bu dokuz kısa hikâyeden oluşan modern İran portresi, toplumsal ve siyasi baskının sıradan hayatlara nasıl nüfuz ettiğini satirik bir dille anlatıyor. Her hikâye, İran halkının günlük yaşamında karşılaştığı küçük ama karmaşık zorlukları incelikle işlerken, bireylerin otoriter bir rejim altında nasıl hayatta kalmaya çalıştığını gözler önüne seriyor. Doğumdan ölüme kadar uzanan bu zaman çizelgesinde, karakterler yenidoğanlarına isim vermek, ilkokuldan mezun olmak, ehliyet almak, iş başvurusu yapmak gibi sıradan görünen işler için sürekli bir otoriteyle karşı karşıya kalırlar. Ancak her adım, rejimin Orwellvari söylemleri ve çifte anlamlı konuşmalarla dolu, anlaşılması zor taleplerine göre şekillenir.

Hikâyeler boyunca, sabit bir kamera açısıyla çekilen sahnelerde, bireyler otorite figürleriyle doğrudan karşı karşıya gelmez; otorite çerçevenin dışında kalır. Bu figürler, hem fiziksel hem de metaforik olarak görünmezdir, ancak varlıkları her adımda hissedilir. Her diyalogda, otoriteyle yapılan müzakereler, baskının gücünü artıran çift anlamlı ifadelerle doludur ve bu karakterlerin hayatta kalmak için bürokratik labirentlerde nasıl yol aldığını gösterir.

Bu satirik anlatı, İran toplumunun iç dinamiklerini ele alırken, baskı altındaki insanların günlük mücadelelerini ironik bir dille açığa çıkarır. Hem komik hem de trajik bir dokunuşla, her hikâye İran'daki otoriter düzenin etkilerini ve bu düzenin bireyler üzerindeki görünmez ama derin baskısını ortaya koyar.