Bir kadın, her gece tekrarlayan kâbusların pençesinde uyanmaktadır. Bu kâbuslar öylesine gerçekçidir ki, sanki geçmişin küllerinden yükselen bir fısıltı gibi onu içine çekmektedir. Gördüğü görüntüler belirsiz ama dehşet vericidir—alevler içinde kaybolan bir siluet, yankılanan çığlıklar ve gölgelerin arasından gelen tanıdık bir ses...

Ölen kocası.

Resmi kayıtlara göre, o bir yangında hayatını kaybetmişti. Fakat bu rüyalarda, onun gerçekten öldüğüne dair en ufak bir işaret yoktur. Aksine, adam sanki hâlâ bir yerlerde varlığını sürdürüyormuş gibi, ona ulaşmaya çalışmaktadır. Kadın, kocasının ruhunun huzursuz olduğunu düşünse de, zamanla fark eder ki, bu rüyalar sadece birer hayaletin çağrısı değil—aynı zamanda gizlenmiş, unutulmuş ve belki de kasıtlı olarak örtbas edilmiş bir gerçeğin yankısıdır.

Gerçekle hayal arasındaki sınır giderek bulanıklaşırken, kadın korkularını bir kenara bırakıp rüyalarındaki ipuçlarını takip etmeye karar verir. Ancak bu arayış, onu yalnızca geçmişin karanlık sırlarına değil, aynı zamanda hayal bile edemeyeceği bir gerçeğe götürecektir. Eğer kocası gerçekten öldüyse, neden hâlâ onu çağırıyor? Yoksa asıl korkması gereken şey, onun yaşadığı ihtimali mi?