1961 yılında, 60 yaşındaki taksi şoförü Kempton Bunton, Londra Ulusal Galeri'sinin tarihine altın harflerle yazılacak bir olayın başrolünde yer alır. Goya'nın "Wellington Dükü Portresi" adlı ünlü tablosunu çalarak galerinin ilk ve tek hırsızlık olayını gerçekleştiren Kempton, bu alışılmadık eylemiyle yalnızca sanat dünyasını değil, aynı zamanda kamuoyunun da dikkatini çeker.

Kempton, tablonun iadesi karşılığında hükümetten yaşlılara ücretsiz televizyon sağlanmasını talep eden fidye notları gönderir. İlk bakışta absürd ve şok edici görünen bu talep, kısa sürede efsanevi bir olay haline gelir. Kempton’un amacı, aslında daha büyük bir değişim yaratmak ve kişisel hayatındaki sorunları çözmek, özellikle de evliliğini kurtarmak için toplumun dikkatini çekmektir.

Yıllar geçtikçe, Kempton’un hikayesi etrafında birçok efsane dolaşır; kimileri onun bir kahraman olduğunu, kimileri ise onu uydurduğu yalanlar ağı içinde görmek ister. 50 yıl sonra, tüm detaylar gün yüzüne çıkar: Kempton, aslında birçok yalan ve abartıyla ördüğü hikayenin ardında, dünyayı değiştirmeye ve evliliğini kurtarmaya kararlı, iyi niyetli bir adamdır. Onun bu eylemi, toplumsal beklentileri ve siyasi sistemdeki eksiklikleri ortaya koyarken, aynı zamanda kişisel bir intikam ve değişim çağrısı olarak da okunur.

Sonuç olarak, Kempton Bunton’un bu tarihi soygunu, sadece bir sanat eseri hırsızlığından ibaret kalmaz; aynı zamanda toplumun yaşlılara yönelik desteğinin yetersizliğini vurgulayan, evlilik hayatındaki umutsuzluğu aşmak için atılmış radikal bir adım olarak hafızalara kazınır. Bu hikaye, gerçeklerle örülü efsanelerin ve insanların içsel mücadelelerinin ne kadar çarpıcı olabileceğini gözler önüne seriyor.