Dünyanın sonu yaklaşmaktadır. Devasa bir gök taşı, geri dönüşü olmayan bir hızla Dünya’ya doğru ilerlemekte, insanlık için sayılı günler kalmaktadır. Kaos, panik ve çaresizlik yeryüzünü sarmışken, bazıları hâlâ hayatta anlam aramaya çalışır. Bu isimlerden ikisi, genç ama içten içe kırık iki insan: Rose ve Michael.

Rose, çocukluğunun en güzel anılarını paylaştığı büyükannesini görmek ister son kez. Hayatının sonuna yaklaşırken, geçmişte tutunabileceği tek sıcaklık belki de oradadır. Michael ise bu yolculuğu, ölmeden önce gerçekten "yaşamak" adına bir fırsat olarak görür. İkisi birlikte bir araba yolculuğuna çıkarlar — kıyametin gölgesinde bir tür içsel arınma, vedalaşma ve kabulleniş yolculuğu.

Yol boyunca karşılarına çıkan insanlar, dünyanın sonuna dair farklı ruh halleri ve felsefelerle karşılar onları:
– Issız bir benzin istasyonunda hayatta anlamı inançta bulan yaşlı bir rahip,
– Ormanın ortasında çocuklarıyla kamp kurmuş, son anlarını huzurla geçirmek isteyen bir aile,
– Tüm sistemin çöküşünü kutlayan anarşist bir grup,
– Ve her şeyden elini eteğini çekip yalnız kalmayı seçmiş eski bir bilim insanı…

Her karşılaşma, Rose ve Michael’ın hayatlarına ayna tutar. Konuşmalar derinleşir, geçmiş yaralar kabuk bağlar ya da yeniden kanar. Aralarındaki ilişki de bu süreçte dönüşmeye başlar. Başlangıçta yalnızca ortak bir yolculuğa çıkan bu iki yabancı, yolun sonunda birbirlerinin son sığınağına dönüşür.

Ama gökyüzü her geçen gün daha kırmızı, daha tehditkâr görünmektedir. Geri sayım devam ederken, bu yolculuk aslında neyin daha önemli olduğunu hatırlatır: Sevgi, bağ kurma arzusu, pişmanlıklar ve affetmenin gücü.

Rose’un büyükannesine varıp varamayacakları, dünyaya çarpacak o son felaketten kurtulup kurtulamayacakları belirsizdir. Ama bu hikâyede asıl mesele, sona nasıl vardıkları değil; sonu nasıl karşıladıklarıdır.