Her ailenin saklı sırları, kuytuda kalmış anıları vardır; ancak genç Faslı yönetmen Asmae El Moudir, ailesinin sırlarının düşündüğünden çok daha derin ve karmaşık olduğunu öğrenir. Çocukluk yıllarına dair bir gerçeği araştırmaya karar veren Asmae, neden yalnızca bir fotoğrafının olduğunu ve bu fotoğraftaki küçük kızın neden aslında kendisi olmadığını anlamak ister. Bu basit gibi görünen sorular, onu Kazablanka'da geçen geçmişine ve ailesinin gölgede kalmış anılarına doğru bir yolculuğa sürükler.

Asmae, büyüdüğü mahallenin bir maketini yaparak anılarının izini sürmeye başlar. Bu maket, bir yandan somut bir hafıza nesnesi haline gelirken, diğer yandan geçmişin gizemlerini keşfetmek için bir araç olur. Annesinin, babasının ve büyükannesinin hikâyeleri, mahallenin sokaklarında yankılanan seslerle birleşerek Asmae’nin kendi kimliğini ve ailesinin geçmişini anlamlandırma çabasında kilit bir rol oynar.

Fakat her yeni bilgiyle birlikte Asmae, geçmişin sandığından daha karmaşık ve acı verici olduğuyla yüzleşir. Anılar, yalnızca bireysel hikâyeler değil, aynı zamanda toplumsal tarih ve kültürel bağlamların gölgesini taşır. Ailesinin sırları, Fas toplumunun derinlerinde yatan sessizliklerle ve bireysel kimlik arayışlarıyla iç içe geçer.

Asmae’nin yolculuğu, yalnızca bir geçmişe dönüş değil, aynı zamanda travma, sırlar ve yalanlarla yüzleşmenin, gerçeği arayışın ve kendi köklerini yeniden inşa etmenin bir hikâyesidir. Bu süreçte, gerçeklerin keşfi hem özgürleştirici hem de ağır bir yük taşır. El yapımı maket, Asmae için sadece bir metafor değil, aynı zamanda bir iyileşme ve hakikate ulaşma aracı olur. Ancak gerçeklerle yüzleşmek, bazen geçmişi olduğu gibi kabullenmeyi ve onunla barışmayı gerektirir.

Yalanların Anası, kişisel ve toplumsal tarih arasındaki bağları sorgularken, kimlik, aidiyet ve hafızanın gücünü çarpıcı bir şekilde ele alıyor. Film, Asmae El Moudir’in samimi ve cesur bir anlatımıyla izleyenleri derin bir düşünceye sevk ediyor.