Yunhee, içine kapanık ve sessiz bir kadındır; hayatı, kızı Saebom ile birlikte sürdürdüğü düzenli ama duygusal açıdan yalıtılmış bir rutinden ibarettir. Eşiyle yollarını çoktan ayırmış, geçmişin hayal kırıklıklarını sessizce içselleştirmiştir. Kışın griliği altında geçen bir gün, Japonya'nın Otaru kentinden gelen zarif bir mektupla sarsılır. Bu mektup, geçmişin kapısını aralayan beklenmedik bir hatıradır. Ancak mektubu ilk açan, tesadüfen eline geçen bu yazıyı merakla okuyan kızı Saebom olur.

Saebom, annesinin hiçbir zaman sözünü etmediği bu gizemli ilk aşk hakkında öğrendiklerini annesinden saklar, ama içinde büyüyen merak ve annesine dair keşfetmek istediği bu yeni taraf, onu harekete geçirir. Annesine birlikte Japonya’ya gitmeyi önerir. Bu teklifin ardında yatan sebebi açıklamasa da, Yunhee de kendini tuhaf bir şekilde bu yolculuğa hazır hisseder — belki yıllardır içinde susturduğu parçaların çağrısına karşı koyamadığındandır.

Otaru’nun sakin sokakları, karla örtülü çatılar ve donmuş bir gölün üzerindeki yansımalar arasında, Yunhee geçmişin izlerini sürmeye başlar. Bu şehir, yıllar önce yaşadığı ama kimseye anlatmadığı bir aşkın tanığıdır. Gençliğinde yaşadığı duygular, toplum baskısı ve kişisel korkularla yarım kalan bir sevda; mektubun sahibi olan o kişiyle tekrar karşılaşma ihtimali, Yunhee’yi içsel bir hesaplaşmaya sürükler.

Saebom ise bu seyahatte annesini yeniden tanımaya, onun iç dünyasını anlamaya başlar. Zamanla ikisi arasında daha önce hiç kurulmamış bir bağ şekillenir. Bu bağ, sadece bir anne-kız ilişkisini değil, aynı zamanda kuşaklar arası anlayışı ve kabullenmeyi de kapsar.

Film, sessizliğin, pişmanlıkların ve bastırılmış duyguların içten gelen bir çözülmeyle nasıl dışa vurulduğunu gösterirken, aynı zamanda sevginin cinsiyetten, zamandan ve toplumun dayattığı kurallardan bağımsız, evrensel bir duygu olduğunu duyumsatır. Otaru'nun beyaz örtüsünde açığa çıkan bu duygular, geçmişin yaralarını sarmanın ve yeniden başlama cesaretinin bir simgesine dönüşür.