Murat, otuz yaşında ve cezaevinde. Fakat onu demir parmaklıkların ardına hapseden yalnızca işlediği ya da işlemediği suçlar değil; hafızasının dipsiz kuyularında yankılanan anılar, bastırılmış travmalar ve hiç bitmeyen kabuslardır. Her gece, kendi geçmişinin uğultusuyla uyanır. Annesinin gözyaşları, babasının yokluğu ve çocukken bile üstüne yüklenen beklentiler, onun zihninde birer hayal değil, hâlâ yaşayan canlı yaralardır.

Annesi, Murat’ın büyümesini değil, onu kurtarmasını beklemiştir hep. Sanki bir evladın görevi, annesinin içinden çıkamadığı geçmişi temizlemekmiş gibi… Babası ise başka bir kadınla yeni bir hayat kurmuş, Murat'tan daha yedi yaşındayken 'adam' olmasını istemiştir. Daha kalemi düzgün tutamazken, omuzlarına koca bir ailenin suskunluğunu yüklemiştir. Murat’ın çocukluğu, sevgiyle değil, sorumlulukla, suçlulukla ve anlam veremediği bir utançla şekillenmiştir.

Bir zamanlar onun için düzenlenen gösterişli sünnet düğünü—dışarıdan bakıldığında bir kutlama, bir aile töreni gibi görünen o gün—Murat için hiçbir zaman bir bayram olmamıştır. O gün, sahte mutluluğun, zoraki gülüşlerin ve içten içe çöken bir benliğin simgesine dönüşür. O düğün, Murat’ın kendi hayatına değil, başkalarının hayaline göre şekillendirilmiş bir yaşamın miladıdır.

Bugün, mahkemede neden yargılandığını tam olarak bilmeden, geçmişiyle bugünü arasında salınıp durur. Kendini zaman zaman bir tiyatro oyununda gibi hisseder. Herkesin rollerini ezbere oynadığı, ama senaryosunun ne olduğunu kimsenin bilmediği bir sahnededir. Öğretmenleri, ailesi, hatta cezaevinde tanıdığı insanlar bile sahneye çıkıp onu bir karakter gibi tanımlar. Sanki gerçek Murat’a değil, herkesin kafasındaki Murat figürüne hüküm veriliyordur.

Her zaman yanında dolaşan Avukat İnanç da bu oyunun içindedir. Ona yardım mı etmektedir yoksa bu mahkeme tiyatrosunun bir başka yazarı mı, emin olamaz. İnanç’ın sesi bazen vicdan, bazen akıl, bazense yalnızca sessizliktir. Ama bir şekilde hep oradadır, tıpkı Murat'ın içinden atamadığı geçmiş gibi.

Murat’ın aklında dönüp duran bir soru vardır: "Ben bu insanların hikâyelerinde figüran mıydım, yoksa kendi hayatımın başrolü olmayı hiç mi başaramadım?"

Duruşma salonu bir mahkeme değil artık; geçmişin hayaletleriyle, bastırılmış çığlıklarla ve hayal kırıklıklarıyla dolu bir savaş alanına dönüşmüştür. Murat sonunda dayanamaz. Bir polis memurunun silahını alır. Ve yıllar boyunca zihninde durmadan yankılanan soruları, çelişkileri ve suçluluk duygusunu tek bir kurşunla susturur: Hayatını mahveden o kişiyi öldürür.

Ama bu bir kurtuluş mudur yoksa yeni bir çöküş mü? Murat gerçekten suçlu mudur, yoksa hayatı boyunca süren entrikaların, aile yüklerinin ve bastırılmış benliğinin bir kurbanı mıdır?

Belki bu cinayet, nesiller boyunca aktarılan travmaların zincirini kırmak için yapılan son bir çabadır. Belki de bu, kendi hikâyesini ilk kez kendisinin yazmaya çalıştığı sancılı bir doğumdur.