1930’lu yılların Türkiye’si… Henüz kuruluşunun üzerinden yalnızca on yıl geçmiş genç bir cumhuriyetin, yıkılmış bir imparatorluğun küllerinden doğarak kendine yeni bir kimlik inşa etmeye çalıştığı sancılı ama umut dolu bir dönem. Fabrikaların bacaları yavaş yavaş tütmeye başlamış, köylerde okullar açılmış, kadınlar sahneye çıkmış, diller değişmiş, kıyafetler başkalaşmışken; bir başka sessiz devrim, gözden uzak ama ruha en çok dokunan alanda filizlenmektedir: Sanatta.

Bu hikâye, işte o dönemde bir araya gelen bir avuç genç, idealist ve yetenekli insanın; resimden müziğe, tiyatrodan mimariye, dansa kadar uzanan geniş bir yelpazede, tüm baskılara, imkânsızlıklara ve muhafazakâr direnişlere rağmen Cumhuriyet’in sanat ruhunu var etme mücadelesini konu alır. Anadolu’nun tozlu taşra yollarında, İstanbul’un yorgun ama dirençli atölyelerinde, Ankara’nın yeni yeni yükselen binalarında yankılanan bu çaba; yalnızca bir kültür hareketi değil, aynı zamanda geleceğe atılan en estetik temeldir.

İçlerinden bazıları yurtdışına gönderilmiş, Paris’in atölyelerinde fırça tutmuş, Berlin’in tiyatrolarında oyun izlemiş, Viyana'nın notalarıyla iç içe büyümüş, ardından ülkelerine geri dönerek "Batı'yı taklit etmeyen bir Doğu" sanatını inşa etmeye koyulmuşlardır. Onlar için sanat, sadece estetik değil, aynı zamanda kimliktir; bir milletin yeniden ayağa kalkmasının en incelikli yollarından biridir.

Ancak bu yol, hayranlık kadar direnişle, başarı kadar yalnızlıkla da örülüdür. Bazıları fikirleri yüzünden dışlanır, bazıları yaptığı resimler yüzünden sansüre uğrar, bazıları sahnede kadının varlığını savunduğu için tehdit edilir. Ama hiçbir zaman geri adım atmazlar. Çünkü bilirler ki, kalıcı olan ne savaş ne politika, ne de güçtür. Kalıcı olan; bir duvarı süsleyen tablo, bir sahnede yankılanan tirad, bir defterin kenarına düşülen nota olacaktır.

Ve zaman geçtikçe, bu isimler tarihin tozlu sayfalarına değil; bir milletin kültürel hafızasına, kolektif vicdanına ve estetik mirasına kazınacaktır.