Jung-yeon’un oğlu, altı yıl önce hiçbir iz bırakmadan kaybolmuştur. Bu yıllar boyunca acıyla geçen zaman, umutla umutsuzluk arasında gidip gelen sessiz bir bekleyişe dönüşmüştür. Ta ki bir gün, anonim bir telefon aramasıyla her şey değişene kadar. Telefondaki ses, oğlunun bir balıkçı köyünde görüldüğünü söyler. Jung-yeon, valizini alıp hemen yola koyulur.

Köy; sisli, sessiz ve içine kapanıktır. Kasaba halkı konuşmaya yanaşmaz, gözlerini kaçırır. Polis memurları ise fazlasıyla ilgisizdir — hatta düşmanca. Sorular cevapsız kalır, izler silinmiş gibidir. Ancak bir annenin içgüdüsü kolayca susturulamaz. Jung-yeon, oğluna dair küçük kırıntıların peşinden gitmeye başlar: eski bir fotoğraf, karalanmış bir günlük, terkedilmiş bir tekne…

Zamanla ortaya çıkan detaylar, köyün karanlık sırlarını açığa çıkarır. Altı yıl önce aynı dönemde kaybolan başka çocuklar, susturulmuş tanıklar ve yerel makamların gizlediği korkunç bir gerçek: küçük bir topluluğu koruma bahanesiyle işlenen sistematik suçlar. Jung-yeon’un kendi oğlunu arayışı, bir annenin kişisel trajedisinden çok daha büyük bir hesaplaşmaya dönüşür.

Gerilim dozu giderek artarken, Jung-yeon hem köy halkının hem de kendi korkularının karşısında dimdik durmak zorundadır. Gerçeğe ulaşmanın bedeli ise, görmeyi kaldıramayacağı kadar ağır olabilir. Yine de bir soru zihninde yankılanmaya devam eder: “Eğer hâlâ hayattaysa, beni hatırlıyor mudur?”