Lucía, genç yaşına rağmen ölümcül ve tedavi edilemez bir hastalıkla yaşamayı öğrenmiştir. Günleri hastane ziyaretleri, ilaçlar ve tükenmek bilmeyen bir sabırla geçerken; içindeki yaşam umudu her şeye rağmen sönmemiştir. Yalnızlığına alışmış, çevresindekilere yük olmamaya çalışarak sessizce mücadele etmektedir.

Bruno ise Amerika’da kurmaya çalıştığı hayat bir gecede yıkılan, sınır dışı edilerek Meksika’ya gönderilen bir gençtir. Ne dönecek bir evi, ne kalacak bir yeri vardır. Hayatta kalmak için sokaklarda gezerken, içindeki kırgınlık ve öfke gün geçtikçe büyür. Yalnızlık, onun için artık bir seçim değil, bir zorunluluktur.

Bir gün, ikisine de kaderin cilvesi gibi gelen beklenmedik bir telefon görüşmesi hayatlarını kesiştirir. Aralarındaki ilk temas, yavaş yavaş bir arkadaşlığa, ardından derin bir bağa dönüşür. Farklı dünyaların insanı olmalarına rağmen, benzer kırılganlıklarla birbirlerine tutunurlar. Lucía'nın kırılgan bedeniyle taşıdığı direnci, Bruno’nun öfkeyle bastırdığı hayata olan açlığını dengelemeye başlar.

Birlikte, hayata yeniden tutunmanın yollarını ararlar: Lucía hastalığına rağmen yaşamanın anlamını yeniden keşfederken, Bruno da affetmeyi ve yeniden başlamayı öğrenir. Onların hikâyesi, kayıplarla dolu iki ayrı geçmişin umutla örülmüş ortak bir geleceğe dönüşmesini anlatır.

Bu dokunaklı hikâye, umutla yeniden doğmanın, iyileşmenin ve insanın başka bir insanla tamamlanabileceğinin duygusal bir portresini çizer.