Küçük yaşta geçirdiği bir kaza sonucu görme yetisini tamamen kaybeden Eflâtun, karanlık bir dünyaya gözlerini açar. Ancak onun karanlığı, sessizlikle değil; babasının hayal gücüyle dolu sesli bir evrenle aydınlanır. Babası, yetenekli bir saat tamircisidir ve zamanla işini oğluna öğretirken, aynı zamanda ona hayata tutunmanın farklı bir yolunu da gösterir. Gölge oyunlarını sese döker, zamanı çıtırtılarla, hikâyeleri ise melodilerle anlatır. Zamanı duyarak ölçmeyi öğrenen Eflâtun, çocukluğundan beri babasının “her ses bir hikâye anlatır” sözünü kendine rehber edinir.

Yıllar geçer. Babasının vefatının ardından, ona miras kalan küçük saat tamir dükkânını devralır. Eflâtun’un dünyası, zamanı onarmakla, bozulmuş saatlerden dökülen seslerin izini sürmekle geçer. Her dişli, her zemberek onun için bir karakterdir. Hayatı; kokular, titreşimler ve en çok da sesler üzerinden algılar.

Yıllar boyunca, bir radyoda denk geldiği ama kim olduğunu asla öğrenemediği bir adamın sesi, Eflâtun’un kalbinde derin izler bırakır. O sesin tonunda bir sıcaklık, bir tanıdıklık, bir özlem vardır. Onu hiç görmemiştir ama zihninde defalarca o sesi bir yüzle buluşturmuştur. Ve o günden beri, her yeni müşteride, her kapı zili çaldığında, o sesi yeniden duyma umuduyla beklemektedir.

Bir gün, güneşin solgun ışıkları dükkânın vitray camlarından süzülürken, kapı aralanır. İçeri giren adamın adımlarındaki tereddüt, sesindeki yankı, nefes alışverişindeki tını… Eflâtun’un kalbi yerinden fırlayacak gibi olur. Yıllardır beklediği o sese çok yakındır. Gelen kişi, yalnızca bozulmuş bir cep saatini tamir ettirmek istemektedir ama Eflâtun, bu sesi tanıdığını, derinlerde bir yerlerde çok önceden duymuş olduğunu hisseder.

Fakat bu adam gerçekten geçmişten gelen o sesin sahibi midir? Yoksa Eflâtun’un umutla ördüğü hayal dünyası, gerçekliğin sınırlarını mı zorluyordur? Zaman, onun için sadece tamir edilen bir nesne değil, aynı zamanda duyguların da ölçü birimidir. Şimdi o zamanı, bu sesin izinde yeniden kurgulaması gerekecektir.