Film, yapay zekâ teknolojisinin gelişmesiyle, yas tutan insanların kaybettikleri sevdikleriyle konuşabilmesi fikrini merkezine alır. Bu teknoloji, insanların ölülerle iletişim kurmasını ve onlarla yeniden konuşmasını mümkün kılar, böylece yas sürecinde büyük bir değişim yaratır.

Uçuş görevlisi ve bir anne olmak üzere iki ana karakter, bu teknolojiyi kullanarak kaybettikleri sevdikleriyle iletişim kurma fırsatını bulurlar. Her ikisi de yas sürecinde derin bir boşluk ve acı içindedir.

Uçuş Görevlisi, uzun süre boyunca gözden kaybolmuş bir eşini kaybetmiştir. Onunla yapay zekâ aracılığıyla yeniden konuşma şansı, hem kendisi hem de eşinin geçmişiyle ilgili duygusal bir hesaplaşma fırsatı sunar. Bu iletişim, eski anıların yeniden canlanmasına ve eski ilişkilerin derinliklerine inmesine neden olur.

Anne, çocuğunu kaybetmiş ve yas sürecinde derin bir acı yaşamaktadır. Çocuğuyla yapay zekâ sayesinde tekrar konuşma imkânı, ona hem rahatlama hem de yeni bir bağ kurma şansı verir. Ancak, bu iletişim aynı zamanda annenin gerçeklikle yüzleşmesini ve yas sürecinin derinliklerini sorgulamasını da sağlar.

Her iki karakter de bu teknoloji aracılığıyla gerçekliğin ve insanlığın anlamını sorgular. Ölülerle konuşma deneyimi, onların yaşadıkları acıyı hafifletmek yerine, yeni duygusal karmaşalara ve varoluşsal sorgulamalara yol açar. Yapay zekâ ile bu etkileşimler, hem teknolojinin hem de insan duygularının sınırlarını keşfeder.

Film, yapay zekânın insanların içsel dünyaları üzerindeki etkilerini derinlemesine ele alır. Karakterler, bu yeni teknolojinin kendileri ve sevdikleriyle olan ilişkilerini nasıl değiştirdiğini ve bu değişimin ne tür duygusal ve felsefi sorulara yol açtığını keşfederler.

"Sonsuz Sesler", yas ve kaybın işlenmesinde yapay zekânın rolünü sorgulayan ve insan duygularının derinliklerine inen bir hikaye sunar. Film, teknolojinin insanlık üzerindeki etkilerini ve bu etkilerin gerçeklikle olan bağlarını dramatik bir şekilde araştırır.