Joe, Seligman’a bir nemfoman olarak sürdürdüğü yaşam hikâyesini anlatmaya devam eder ve bu kez söz, onun yetişkinlik yıllarına gelir. Anılarında, kendi anneliğinin ihmalkâr yönlerini, sadomazoşist eğilimlerle şekillenen karmaşık ilişkisini ve vahşice dövülmesine yol açan olayları tüm çıplaklığıyla dile getirir.

Joe’nun hikâyesi derinleştikçe, Seligman da yavaş yavaş kendi duygularını ve düşüncelerini açığa çıkarır. İkisi arasında, hem itiraf hem de sorgulama niteliği taşıyan, zaman zaman rahatsız edici ama bir o kadar da içten bir diyalog gelişir. Bu bölüm, arzunun, acının ve insan ruhunun karanlık yönlerinin birbirine nasıl düğümlendiğini gözler önüne sererken, Joe’nun geçmişinin karmaşık katmanlarını da daha belirgin hale getirir.