Bir zamanlar birbirlerine bir ömür boyu koruyacaklarına dair söz veren iki insan, ölüm onları ayırdıktan sonra, verdikleri söz nedeniyle büyük bir zorlukla karşılaşırlar. Çünkü aralarındaki bağ, yalnızca birlikte değil, ayrı yerlerde de birbirlerini korumayı gerektiriyordur.

Biri, yaşamını kaybettikten sonra, hayatta kalan kişi sürekli olarak ölüme karşı duyduğu derin boşlukla mücadele eder. Ancak ölümün ayrılığına rağmen, aralarındaki söz hala geçerlidir. O kişi, öbürünün ruhunun bir şekilde hala etrafında olduğunu hisseder ve bu bilinçle yaşamaya devam eder. Bu güven, bir koruma ve bağlanma arzusuyla iç içe geçmiştir. Hayatta kalan kişi, bu sözün ve bağlılığın sorumluluğunu taşıyarak, her an gözlerinin üzerinde bir gölge hissiyle yol alır.

Ancak işler zamanla karmaşıklaşır. Ölüm sonrasında bir şeyler değişmiştir; ruh, huzura kavuşmayı istemekte, ama koruma sözünü yerine getirme isteği onu yerinde tutmaktadır. Hayatta kalan kişi, koruma görevini yerine getirmeye çalışırken, hem içsel bir çatışma yaşar, hem de ölümün ardında bırakılan eski duygular ve gizli sırlar ortaya çıkmaya başlar.

Sonunda, bu bağ ve söz, hayatta kalan kişi için gerçek anlamda bir kurtuluş ya da lanet haline gelir. Sözlerin gücü, onu sürekli bir yola sürüklerken, bir yanda geçmişin acıları ve kayıpları, diğer yanda yeni bir yaşam kurma çabası ile yüzleşir.