İşlevselliğini yitirmiş bir maden aktarım tesisinde müdürlük yapan Nasip, dışarıdan sakin ve rutin bir hayat sürdürüyor gibi görünse de, iç dünyasında derin çatışmalarla boğuşmaktadır. Çocukluğundan beri süregelen uyurgezerlik sorunu, hayatını hem fiziksel hem de zihinsel anlamda sarsmaya devam eder. Bu sorun, onun geçmiş travmalarıyla bağlantılı olabilir mi, yoksa bilinçaltında daha derinlere gömülmüş bir şey mi onu kontrol etmektedir?

Karısının şüpheli ölümü ise Nasip’i tam anlamıyla bir yalnızlık ve sessizlik çukuruna sürükler. Köydeki insanlar, karısının ölümüne dair çeşitli söylentiler yayarken, Nasip bu dedikodulara kulak asmamaya çalışır. Ancak, yaşananların gölgesi, onun hem kendisiyle hem de çevresiyle kurduğu ilişkileri zedelemiştir. Karısının kaybından sonra, oğluyla olan ilişkisi de giderek karmaşık bir hâl alır. Nasip, yedi yaşındaki oğlu İsmail’e hem iyi bir baba olma isteği hem de buna yeterli olamama korkusuyla baş edemez. Kendi yetersizliğine dair derin bir inanç, onu İsmail’in geleceği için radikal kararlar almaya iter.

Nasip, bir yandan İsmail’i "kendisi olmadan yaşayabileceği bir dünya"ya hazırlamaya çalışırken, bir yandan da onu sahiplenecek bir aile arayışına girişir. Ancak bu süreç, Nasip’in geçmişiyle yüzleşmesini ve kendi korkularını sorgulamasını da beraberinde getirir. İsmail için doğru kararı vermeye çalışırken, kendi içindeki karanlık, her geçen gün daha da derinleşir. Uyurgezerlik nöbetleri, zihnindeki suçluluk duygusu ve karısının ölümüyle ilgili cevapsız kalan sorular, onu içinden çıkılmaz bir girdaba sürükler.

Bu hikâye, bir babanın çocuğu için verdiği mücadeleyi, kendi iç dünyasıyla hesaplaşmasını ve yalnızlığın insan ruhu üzerindeki etkilerini ele alıyor. Nasip’in İsmail için aldığı kararlar, sadece oğlunun değil, köydeki diğer insanların da hayatlarını etkileyebilecek bir dönüm noktası olacaktır. Ancak, en önemli soruyu kendi içinde cevaplamak zorundadır: Kendisiyle ve geçmişiyle barışmadan, oğluna nasıl bir gelecek sunabilir?