1942 yılında, II. Dünya Savaşı'nın en çetin günlerinde, Kuzey Kutbu'nun dondurucu sularında insanüstü bir mücadele başlar. İzlanda’dan Sovyetler Birliği’ne doğru yola çıkan 35 sivil gemilik bir konvoy, savaşın gidişatını değiştirecek kadar hayati malzemeler taşımaktadır. Ancak bu görev, yalnızca donmuş sularda yapılan bir lojistik operasyon değil, aynı zamanda insan iradesinin sınandığı bir hayatta kalma savaşıdır.

Konvoya eşlik eden Müttefik donanması, onları Alman hava ve deniz kuvvetlerine karşı korumakla görevlidir. Ne var ki, üst düzey istihbarat hataları konvoyun rotasını düşman saldırılarına açık hale getirir. Uçsuz bucaksız buzullar arasında ilerleyen bu gemiler, kısa sürede Nazilerin yoğun hava saldırıları ve U-boat denizaltılarının hedefi haline gelir. Gökyüzü patlayan bombalarla aydınlanırken, deniz yüzeyi alev ve enkazla kaplanır.

Gemilerdeki mürettebatların çoğu deneyimsiz sivil denizcilerden oluşmaktadır. Ne ağır makineli tüfekleri kullanmayı ne de bombalı saldırılarda hayatta kalmayı bilmektedirler. Ama vazgeçmek gibi bir seçenekleri yoktur. Kar fırtınaları, görüşü neredeyse sıfıra indirirken, -40 derecelik soğukta, korku ve cesaret iç içe geçer. Her geçen saat, hem fiziksel hem zihinsel bir sınavdır.

35 gemiden yalnızca 12’si nihai varış noktası olan Sovyet limanına ulaşabilir. Kimi donarak ölür, kimi gemiyle birlikte sulara gömülür. Bu felaket, savaş tarihine “PQ-17 Konvoyu” olarak geçer — insan hatasının, dayanıklılığın ve fedakârlığın simgesi.

Bu dramatik anlatım, izleyiciyi Kuzey Kutbu’nun buzlu mezarlığına götürürken, savaşın sadece cephede değil, açık denizlerde de ne kadar acımasız olduğunu gözler önüne seriyor.