Paimpont’ta her şey yolundadır: küçük Breton köyü, kendi hâlinde yaşayan, birbirini tanıyan ve alışkanlıklarına bağlı sakinleriyle huzurlu bir düzen içindedir. Köyün öğretmeni Joëlle, sadece ders vermekle kalmaz, aynı zamanda yerel ahlâkın da sözcüsü gibidir. Mini market sahibi Anne, dedikoduya ve atıştırmalıklara düşkündür; tesisatçı Hervé, Alsas kökenli olmasına rağmen kendini gerçek bir Breton gibi görür; köy bekçisi Johnny ise Elvis hayranı gibi Johnny Hallyday tutkunu, sıra dışı bir figürdür. Her biri, bu küçük dünyanın renkli karakterleridir.

Köy konseyi bir gün, savaş mağduru Ukraynalı mültecileri kabul etmek üzere oy birliğiyle karar alır. Karar, hem insani hem de toplumsal dayanışmanın bir göstergesi olarak büyük bir coşkuyla karşılanır. Ancak gelenler Ukraynalı değil, Suriyelidir. Ve işte o an, köydeki "uyum" yüzeyinin altında saklı olan önyargılar, korkular ve kültürel çatışmalar birer birer gün yüzüne çıkmaya başlar.

Bazı köylüler bu gelişmeden rahatsız olur; beklentilerinin dışında bir gerçekle karşılaşmanın verdiği huzursuzlukla, yabancıya duydukları mesafeyi ve hatta gizli düşmanlıklarını dile getirmeye başlarlar. Diğerleri ise bu insanları tanımaya, onların hikâyelerini dinlemeye ve önyargılarını sorgulamaya hazırdır. Komik, dokunaklı ve yer yer düşündürücü anlarla örülü bu süreçte, köy halkı sadece yeni komşularını değil, kendilerini de tanımaya başlar.

Film, kültürel farklılıkların yarattığı gerilimlerin yanı sıra dayanışmanın, empati kurmanın ve gerçek insanlığın ne olduğunu ironik bir dille sorgular. Mizahın arkasına saklanmayan güçlü bir toplumsal eleştiriyle şu soruyu sormaktan çekinmez: Günün sonunda barbarlar kimdir — kapılarını açanlar mı, yoksa geleni yargılayanlar mı?