Ekrem, 50'li yaşlarının ortasında, annesi Nergis Hanım’ın Alzheimer hastalığı nedeniyle yaşamı tamamen değişmiş bir adamdır. Nergis Hanım'ın hastalığı, onun günlük yaşamını ve Ekrem'in hayatını zorlaştırır. Annesinin adını bile hatırlayamaması, yemeğini çöpe dökmesi ve evin çeşitli yerlerine tuvaletini yapması, Ekrem'in yaşamını çekilmez hale getirir. Maddi durumlarının yetersizliği, Ekrem'in tüm hayatını bu zorunlulukla sınırlamasına neden olur; kendi hayalleri ve planları bir kenara itilmiştir.

Ekrem, annesinin kaçmasını engellemek amacıyla evin kapılarını ve pencerelerini sürekli kilitler ve günlerini tekrar eden, monoton bir yaşam biçiminde geçirir. Her gün aynı zorluklarla karşılaşır, her gün aynı yüklerle başa çıkmak zorunda kalır. Ekrem, kendini hem bu eve hem de bu hayata hapsolmuş hisseder.

Bir gün, Nergis Hanım, Ekrem’in sabrını zorlayan bir hamle yapar. Bu hareket, Ekrem’in hem annesinin durumuyla hem de kendi yaşamıyla ilgili sınırlarını zorlar. Nergis Hanım’ın bu hareketi, Ekrem’in hem annesiyle olan ilişkisini hem de kendi içsel gücünü sorgulamasına neden olur. Ekrem, bu noktada hem annesine hem de kendisine dair yeni bir çözüm arayışına girecektir.