Film, izleyiciyi tek mekânda geçen ama yüksek tansiyonlu bir psikolojik gerilimin içine çeker. Kahramanımız Asger Holm, bir zamanlar sokaklarda görev yapmış, aktif bir polis memuruyken, disiplin cezası nedeniyle geçici olarak acil çağrı merkezinde çalışmaya mecbur bırakılmıştır. Masa başındaki monoton görevine alışmakta zorlanan Asger, gelen çağrılara kayıtsız ve mekanik bir şekilde yanıt vermektedir. Ta ki o çağrı gelene kadar…

Telefonun diğer ucundaki kadın, panik içinde konuşur. Önce çaktırmamaya çalışsa da kısa sürede kaçırıldığını belli eden cümleler kurar. Asger, olayı fark ettiği anda refleksleri devreye girer. Ancak bulunduğu pozisyon nedeniyle fiziksel olarak hiçbir müdahalede bulunamaz. Telsizi, gözaltı odası veya devriye aracı yoktur artık. Sadece bir telefon, bir ekran ve sesiyle yönlendireceği birkaç görevli vardır elinde.

Kadının bağlantısı kesilince Asger, elindeki kısıtlı bilgilerle ipuçlarını toplamaya, kadının kimliğini ve yerini belirlemeye çalışır. Görüşmeler ilerledikçe, olayın düşündüğünden çok daha karmaşık ve karanlık olduğunu fark eder. Telefon görüşmeleri, tanık ifadeleri ve sessizlik anları bile gerilimi arttırır. Asger, yalnızca kadını kurtarmaya çalışmaz; aynı zamanda kendi içindeki hesaplaşmalarla da yüzleşmek zorunda kalır.

Gerilim dolu bu anlatı, hem teknik bir ustalıkla yönetilen ses ve diyalog kullanımıyla hem de karakterin içsel dönüşümünü çarpıcı şekilde yansıtan kurgusuyla dikkat çeker. Film, fiziksel sınırların ötesinde bir mücadeleyi; vicdanla, zamanla ve sistemin soğuk duvarlarıyla verilen bir savaşı anlatır. Asger’in sesi, tüm film boyunca vicdanın yankısı gibi çınlar: Kurtarmak için ne kadar ileri gidebilirsin? Ve sonunda, gerçekten kimi kurtarıyorsun?