Genç bir cam ustası çırağı, ufku tuz kokusuyla sarmalanmış, dar sokakları deniz esintisiyle dolan küçük bir sahil kasabasında, barışa sıkı sıkıya bağlı babasının yanında yaşamaktadır. Güneşin altın rengi ışıkları atölyenin tozlu pencerelerinden içeri süzülürken, ocaktaki alevlerin karşısında eriyen camı sabırla şekillendirmeyi öğrenir. Ustasının öğrettiği incelikler, onun için sadece bir zanaat değil; yaşamın kırılganlığına, sabrın ve dikkatin gücüne dair sessiz derslerdir.

Ancak bu huzurlu ritim, uzaklardan gelen savaş haberleriyle bozulmaya başlar. Ufukta yaklaştığı belli olan fırtına, önce kasabanın sohbetlerine, sonra da insanların bakışlarına siner. Bir gün, disiplinli adımlarıyla taş sokaklardan geçen bir ordu albayı kasabaya gelir. Üniformasının sertliği, sesiyle taşıdığı otorite ve bakışlarındaki soğuk kararlılık, genç çırağın dünyasına yabancı bir sertlik getirir. Kasaba halkı, özgürlük ile zorunlu itaat arasında sıkışırken, çırağın da yaşamı derinden sarsılır.

Cam üfleme ocağının başında eriyen kum taneleri, onun ellerinde zarif kadehlere, ince vazolara dönüşürken, her bir eserin kırılganlığı ona içinde bulunduğu dünyanın hassas dengesini hatırlatır. Ustasının ve babasının barış yanlısı öğütleri ile albayın kaçınılmaz savaş çağrısı arasında giderek büyüyen çatlak, genç adamın yüreğinde de yankılanır.