Şükran’ın hikâyesi, onun yalnızlık, aidiyet ve kimlik arayışı içinde verdiği sessiz bir mücadeleyi anlatır. 10 yaşındayken geçirdiği kazanın ardından bedeniyle birlikte ruhunda da derin yaralar açılmıştır. Çocukluk yıllarında, sakatlığı nedeniyle yaşıtlarından farklı görülmüş, içine kapanmış ve zamanla kendisini diğer insanlardan soyutlamaya başlamıştır. Yetişkin olduğunda ise bu yalnızlık duygusu, daha da katmanlı bir hâl alır.

İnsanlarla bağ kurmaya çalışan Şükran, özellikle romantik ilişkilerde hep hüsrana uğrar. Karşı cinste aradığı sevgiyi, anlayışı ve kabullenmeyi bulamaz. Zamanla hemcinslerine yöneldiğinde de durum pek değişmez; yine bir şeyler eksik, yine bir şeyler tamamlanmamaktadır. Hayatındaki her ilişki, onun varoluşsal boşluğunu doldurmak yerine daha da derinleştirir.

Şükran’ın arayışı, aslında sadece bir aşkı ya da ilişkiyi bulmak değil, kendini bulma çabasıdır. Bir noktada, insanların sandığı kadar birbirlerinden farklı olmadığını fark eder. Herkesin içinde bir eksiklik, bir yalnızlık duygusu, bir tamamlanmamışlık vardır. Belki de hayatın anlamı, bu eksiklikleri kabullenmek ve onlarla yaşamayı öğrenmektir.

Ancak bu farkındalık Şükran’a huzur getirir mi? Yoksa bu gerçeği kabullenmek onu daha da derin bir çıkmaza mı sürükler? Şükran, son bir cesaretle, toplumun beklentilerinden sıyrılarak kendini olduğu gibi kabul etmeye yeltenir. Ama bunu gerçekten başarabilecek midir?