Çocukluğunda yaşadığı derin travmalar nedeniyle yıllarca yalnızlıkla mücadele eden Yağmur, içindeki kırıkları onarabilmek adına kendine bir yol çizer: kamusal alanları güzelleştirmek, insanların hayatına renk katmak… Bu amaçla elektrik trafolarına kamu yararına resimler çizmeye başlar. Fırçasını duvarlara, kalbini ise çizdiği her figüre bırakarak kendi iç dünyasının karanlık noktalarını aydınlatmaya çalışır.

Bu gönüllü çalışmalar sırasında yolu, eski dokusunu hâlâ koruyan ve birbirine sıkı sıkıya bağlı insanların yaşadığı bir mahalleye düşer. Burada karşılaştığı sıcak yüzler, komşuluk ilişkileri, çocukların neşeli kahkahaları ve her köşe başında yükselen hayat izleri, Yağmur’un içinde yıllardır bastırdığı “ait olma” duygusunu yeniden uyandırır. Bu mahalle, onun için yalnızca bir çalışma alanı değil, yüreğinde taşıdığı eksiklikleri tamamlayacağı bir yuvaya dönüşmeye başlar.

Mahallenin samimi insanlarıyla zamanla güçlü bağlar kuran Yağmur, burada geçmişte kaybettiği duyguları – güven, dostluk, aidiyet – birer birer geri kazanmaya başlar. Özellikle mahallede yaşayan ve kendi yaralarını farklı şekillerde taşımakta olan bir gençle kurduğu bağ, onun kalbindeki eski bir aşkın izlerini silmeye başlar. Bu karşılaşma, Yağmur’un ruhunu yeniden canlandıran bir dostlukla başlayıp yavaş yavaş derin bir sevgiye dönüşür.

Ancak geçmiş kolayca terk edilmez. Yağmur’un yıllardır bastırdığı acılar, yeni hayatına gölge düşürmeye başladığında, hem aşkını hem de yeni ailesini korumak için içsel bir yüzleşmeye gitmesi gerekir. Bu yüzleşme, onun sadece kendini iyileştirmesini değil, aynı zamanda başkalarının da hayatlarına dokunmasını sağlayacaktır.

Sanatla iyileşen bir ruhun, sevgiyle yeniden kök salışının ve bir mahallenin kalbine uzanan umut dolu bir hikâye… Yağmur’un yolculuğu, geçmişin izlerini silmek değil, onlarla barışmak üzerine kurulu dokunaklı bir yeniden doğuş anlatısıdır.