İzmir’e doğru yol alan bir trenin sessiz vagonunda, tesadüfen yan yana oturan iki yabancı—biri içe kapanık bir akademisyen, diğeri hayatın rüzgârına kapılmış bir gezgin—ilk başta birbirlerine mesafeli yaklaşırlar. Ancak zaman ilerledikçe, trenin ritmik sesi eşliğinde açılan sohbet kapıları, ikisinin de taşıdığı duygusal yükleri ortaya çıkarır.

Geçmişte yaşadıkları ilişkiler, yitirdikleri insanlar ve kalplerinde kalan boşluklar şaşırtıcı bir şekilde birbirine benzer. Konuşmaları derinleştikçe, birbirlerinin yaşanmışlıklarında kendilerini bulurlar. Sözleri bazen suskunlukla, bazen bir bakışla tamamlanırken; aralarında kurulan bağın sadece bir tesadüften ibaret olmadığı yavaş yavaş gün yüzüne çıkar.

Tren İzmir'e yaklaştıkça, bu kısa yolculuk ikisi için de bir dönüm noktasına dönüşür. Geçmişin hayaletlerini geride bırakmak, yeni bir sayfa açmak ya da yalnızca bir yabancının gözlerinde biraz olsun huzur bulmak... Her ikisi de bu karşılaşmanın anlamını çözmeye çalışırken, asıl soru zihinde belirir: Bazen en güçlü bağlar, en kısa anların içinde mi kurulur?