Film, Ortaçağ Avrupası'nda, uzun ve yıpratıcı Haçlı Seferleri’nden yorgun bir şekilde dönen bir şövalyenin ölüm ve anlam arayışıyla dolu içsel yolculuğunu konu alır. Savaşın dehşetinden sağ çıkmayı başaran bu kahraman, yurduna döndüğünde sadece fiziksel değil, ruhsal olarak da tükenmiştir. İnancı sarsılmış, Tanrı'nın sessizliği karşısında hayal kırıklığına uğramıştır.

Ancak gerçek yüzleşme, karaya ayak bastığı anda başlar. Sahilde onu bekleyen gizemli siyah pelerinli bir figür, ölümün ta kendisidir. Ölüm, vakti geldiğini söyler. Fakat şövalye hazır değildir. Yaşadığı bunca şeyin ardından, gerçekten anlamı olup olmadığını sorgulamaktadır. Bu yüzden zaman kazanmak ve yaşamın anlamını kavrayabilmek adına Ölüm’e sıra dışı bir teklif sunar: Bir satranç oyunu.

Ölüm bu teklifi kabul eder ve ikili, tahtanın başında karşı karşıya geçer. Her hamle, şövalyenin yaşam süresini biraz daha uzatırken, aynı zamanda kaderin de yönünü belirler. Şövalye yolculuğuna devam ederken, karşısına veba salgınıyla harap olmuş köyler, korku içindeki insanlar, inançlarını kaybetmiş rahipler ve ölümle burun buruna gelen sıradan bireyler çıkar. Kimi zaman umut, kimi zaman çaresizlikle yoğrulan bu karşılaşmalar, ona yaşamın kırılganlığına ve insan doğasının karmaşıklığına dair derin ipuçları verir.

Yolculuğu boyunca, bir gezgin tiyatrocu ailesiyle tanışır – özellikle genç çiftin saflığı ve çocuklarının masumiyeti, şövalyeye belki de unuttuğu bir şeyi hatırlatır: Sevgi, bağlılık ve umut. Satranç oyunu ilerledikçe hem fiziksel yolculuğu hem de ruhsal yolculuğu derinleşir.

Sonunda ölümün galip geleceğini bilen şövalye, en azından bazı masum ruhları koruyabilmek adına kendi sonunu kabullenir. Ölümle yaptığı oyun, sadece kendi ömrünü değil, başkalarınınkini de şekillendirmiştir. Film, izleyiciye ölümle yüzleşmenin, yaşamı anlamlandırmanın ve insan olmanın çelişkili doğasıyla hesaplaşmanın çarpıcı bir alegorisi olarak unutulmaz bir deneyim sunar.