Alman ordusunun Belgrad’ı yerle bir ettiği o karanlık günlerde, kaosun ortasında kendi düzenini kuran kurnaz bir adam çıkar ortaya: Marko. Yüzeyde savaşın getirdiği yıkımı fırsata çeviren bu komünist adam, zekasını çıkarları için sinsice kullanarak en yakın dostu Blacky ve bir grup yoldaşını yerin altındaki bir mahzene yerleştirir. Plan açıktır: burada silah üretilecek, savaş bitince de hep birlikte yeniden özgür bir dünyaya çıkılacaktır.

Ancak Marko’nun planları sandıkları kadar masum değildir. Zamanla yerüstünde barış sağlanır, savaş biter, yeni bir düzen kurulur. Fakat yeraltındaki insanlar hâlâ savaştan habersiz, yıllardır güneşi görmeden yaşamaktadır. Marko, onların bu bilgisizliğinden faydalanır; onlara hâlâ faşistlerin hüküm sürdüğünü, yerüstünde yaşamanın imkânsız olduğunu söyleyerek silah üretimini devam ettirir.

Yıllar geçer, nesiller değişir ama yeraltındaki o mahzende hayat donmuş gibidir. Gözleri karanlığa alışmış bu insanlar, Marko’nun yalanlarıyla şekillendirdiği bir gerçeklikte yaşamaktadır. Marko ise yerüstünde iktidarın, paranın ve konforun tadını çıkarır. Onun için bu yeraltı mahzeni artık bir üretim bandı, insanları ise birer makineden farksızdır.

Gerçek ile kurmaca, ideal ile ihanet, dostluk ile çıkar arasında gidip gelen bu çarpıcı hikâye; savaşın yalnızca silahlarla değil, zihinlerle de kazanıldığını anlatan kara bir masal gibidir. Ve bir gün, gerçek yüzeye çıktığında hiçbir yalan gölgede kalamayacaktır.