Zengin ve kudretli bir medya imparatoru olan Charles Foster Kane, görkemli şatosu Xanadu’da yalnızlık içinde ölür. Ölüm anında dudaklarından dökülen son söz ise sadece bir kelimedir: “Rosebud.” Bu gizemli kelime, onu çevreleyen lüksün ve kudretin arkasındaki insani kırılganlığın tek ipucu gibidir.

Kane’in ölümünün ardından gazeteler ve medya, onun hayatına dair farklı anlatılar yayımlar. Ancak bu kelimenin anlamı merak konusu olur. Genç bir gazeteci, Kane'in son sözünün ardındaki sırrı çözmekle görevlendirilir. Bunun için Kane’in yaşamına dair derin bir yolculuğa çıkar. Eski dostlarıyla, düşmanlarıyla ve sevgilileriyle görüşmeler yapar; onun çocukluğunu, yükselişini, düşüşünü ve sonunda içine kapandığı yalnız dünyayı öğreniriz.

Film, Kane’in hayatını parça parça ortaya çıkarırken; bir adamın idealleriyle başladığı bir yolculuğun, güç tutkusu ve denetim ihtiyacı ile nasıl yozlaştığını gösterir. Kane bir yandan mükemmeliyetçilik ve otoriteyle bir imparatorluk kurarken, öte yandan etrafındaki herkesi –sevdiklerini bile– kendinden uzaklaştırır. Maddi başarıların ardında yatan içsel boşluk ve çocukluğunda kaybettiği masumiyet, hikâyenin duygusal temelini oluşturur.

Gazetecinin araştırması derinleştikçe, "Rosebud"un sembolik anlamı da şekillenmeye başlar. Bu tek kelime, Kane’in tüm ihtişamına rağmen kaybettiği en değerli şeyi; çocukluğunu, özgürlüğünü ve saf mutluluğu temsil etmektedir.

Bu hikâye sadece bir adamın değil, aynı zamanda insan doğasının, iktidarın yalnızlaştırıcı gücünün ve geçmişin izlerinin bugünü nasıl şekillendirdiğinin de çarpıcı bir portresidir.