I. Dünya Savaşı’nın gölgesinde, Almanya’daki bir erkek lisesinde görev yapan idealist ama gerçeklikten kopuk öğretmen Profesör Kantorek, genç öğrencilerine yurtseverlik, onur ve kahramanlık üzerine coşkulu nutuklar atmaktadır. Ona göre asker olmak, vatan uğruna can vermek genç bir erkeğin ulaşabileceği en yüce mertebedir. Kantorek’in etkileyici söylevleriyle büyülenen bir grup genç, savaşın romantik bir macera olduğuna inanarak gönüllü olarak cepheye gitmeye karar verir.

Ancak cephede onları karşılayan gerçeklik, ne öğretmenlerinin anlattığı gibi destansı bir mücadele ne de okul sıralarında okudukları kahramanlık hikâyelerindeki gibi ihtişamlıdır. Savaş, kana susamış bir mekanizma, insan ruhunu öğüten bir çarktır. Kurşunlar, bombalar ve çamur arasında geçen günlerde, dostluk ve hayatta kalma güdüsü dışında hiçbir şeyin önemi kalmaz. Genç askerler, birer birer hayal kırıklığına uğrayarak büyür; çocukluktan koparılır, insanlıktan uzaklaştırılırlar.

Savaşın anlamsızlığı içinde kaybolan bu gençler, hayatta kalmaya çalışırken aynı zamanda kendilerini, inandıkları değerleri ve geleceklerini de kaybederler. Yurtseverliğin, cesaretin ve gururun, çürümüş bir düzenin ve politik hesapların ardında nasıl kolayca harcandığını acı bir şekilde öğrenirler. Artık savaş onlar için sadece bir ölüm kalım mücadelesidir — ve çoğu için yalnızca ölümle sonuçlanacaktır.

"Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok", savaşın kahramanlık değil, korku, kayıp ve trajediyle örülü yüzünü çarpıcı biçimde gözler önüne serer. Erich Maria Remarque’ın ölümsüz romanından uyarlanan bu yapım, bir neslin savaşla nasıl yok edildiğini, sessiz ve derin bir hüzünle anlatır. Geriye yalnızca şu söz kalır: Batı cephesinde, gerçekten de, yeni hiçbir şey yoktur.