Aydın, küçük bir Anadolu kasabasında geçen sade ve sessiz bir yaşamın ardından, İstanbul gibi devasa ve karmaşık bir şehre tayin edilen genç bir polis memurudur. İlk gününden itibaren şehir, onu hem büyüklüğüyle hem de karmaşık yapısıyla adeta boğar. İstanbul'un kalabalık sokakları, karmaşık sosyal ilişkileri ve hızla akan hayatı, Aydın'ı tamamen yabancı bir dünyaya atılmış gibi hissettirir. Ne büyükşehir yaşamına ne de burada geçerli olan sosyal kodlara tam anlamıyla uyum sağlayamaz.

Aydın'ın en büyük sıkıntısı yalnızlıktır. İstanbul gibi kalabalık bir şehirde, etrafı insanlarla dolu olsa da kendini sürekli yalnız hisseder. İnsanlarla kurmaya çalıştığı bağlar, genellikle karşılık bulmaz ya da yüzeysel kalır. Bu durum, Aydın'ın yalnızlığını daha da derinleştirir ve onu duygusal bir çıkmaza sürükler.

Bu yalnızlık hissi içinde, Aydın'ın dikkatini çeken bir kişi vardır: Mehtap. Şehir merkezindeki bir şekerci dükkânında çalışan bu genç kadın, Aydın'ın ilgisini çeker. Onu sık sık dükkânda görmek için yolunu değiştirir, dükkânın önünden geçerken yavaşlar ve uzaktan onu izler. Ancak Aydın, Mehtap'a karşı duyduğu ilginin karşılıksız olduğunu fark eder. Mehtap, onun varlığını bile pek umursamaz, ilgisiz ve soğuk durur. Aydın'ın içine düştüğü bu karşılıksız aşk, onun yalnızlık duygusunu daha da pekiştirir.

Tıpkı Aydın gibi, hastalığı yüzünden toplumdan dışlanan ve arkadaşları tarafından yalnız bırakılan Osman da yalnızlığın acısını derinden hisseden biridir. Osman, belki de toplumun kıyısında yaşadığı için Aydın ile benzer bir kaderi paylaşır. İkisi de farklı sebeplerle dışlanmış, yalnız kalmış ve kendi iç dünyalarına çekilmişlerdir. Aydın ve Osman’ın yalnızlıkları, birbirlerine yakınlaşmalarını sağlar. Bu iki karakterin hikâyesi, İstanbul'un devasa kalabalığı içinde kaybolmuş, birbirinden savrulmuş bireylerin yalnızlıklarını ve çaresizliklerini anlatır.

Her insan hayatı boyunca birinden ötekine savrulur; bir şehirden başka bir şehre, bir insandan bir başkasına, bir umut kırıntısından bir umutsuzluğa. Aydın da İstanbul’da bu savruluşun ortasında kalmıştır. Yalnızlık ve yabancılık duygusu, onun şehirdeki varlığını belirleyen en büyük unsurlar haline gelir. Şehirdeki kaos, onun içsel dünyasında da yankılanır, ve Aydın, bu devasa metropolde bir yandan kendi kimliğini bulmaya, bir yandan da yalnızlığıyla baş etmeye çalışır. Ancak, her adımda, her yeni tanışmada, biraz daha savrulur, biraz daha kaybolur. Şehirdeki yabancıların, yalnızların ve dışlanmışların hikâyesi, Aydın’ın gözünden İstanbul’un karmaşık ve zorlayıcı yüzünü ortaya koyar.