Ceylin, Adana'nın kavurucu sıcağında bir çadır kentte büyüyen, on dört yaşında bir mevsimlik tarım işçisidir. Ellerinde nasır, gözlerinde ise bir hayalin gölgesi vardır: okula gitmek. Ancak o, bu hayalin gerçek olamayacağını çoktan öğrenmiştir. Hayatın yükü küçük omuzlarına fazlasıyla erken binmiştir.

Annesi Meryem, yatağa bağlı bir şekilde yaşam mücadelesi verirken, abisi Adem askerden döndüğünden beri içine kapanmış, ruhunda savaşın izlerini taşımaktadır. Babası Cabbar, her sabah gün doğmadan tarlalara giderken, dudaklarında hep aynı cümle vardır: “Bir gün buralardan kurtulacağız.” Ama o gün hiçbir zaman gelmez. Çadırlar, kurak topraklar ve geçim derdi, bu ailenin yaşamının değişmeyen dekorudur.

Bir gün çadır kente Bilge adında genç bir belgeselci gelir. Kamerasıyla gerçeği arayan bu kadın, işçilerin yaşamını belgelemek isterken, aslında görünmeyeni görünür kılar. Bilge, bölgedeki işçilerin sesi olmaya çalışırken, Mehmet Emmi adlı deneyimli bir işçiyle tanışır. Mehmet Emmi, yılların yorgunluğunu taşıyan biri olarak ona rehberlik eder ama aynı zamanda sessiz kalınmış pek çok gerçeği de gözler önüne serer.

Bilge'nin gelişinden sonra çadır kentteki düzen sarsılmaya başlar. Her çekilen kare, her sorulan soru, yıllardır bastırılmış acıların üzerindeki örtüyü yavaşça kaldırır. Ve bir gün, Ceylin’i ve tüm çadır kenti derinden etkileyen bir olay yaşanır. Bu olay, sadece ailelerin değil, sistemin ve suskunluğun da sorgulanmasına neden olur. Kameranın objektifi bir an için bile sarsılsa da, gerçek artık saklanamaz hale gelmiştir.

Ceylin’in büyüme öyküsü, yoksulluğun, umutların ve hayal kırıklıklarının iç içe geçtiği çadır kentte filizlenirken, onun sessiz çığlığı artık duyulmaya başlanmıştır. Bu hikâye, görünmeyen çocukların, unutulmuş hayatların ve susturulmuş hayallerin sesi olur.