Mahin, yetmiş yaşında, hayatın ağırlığını yıllar boyunca sabırla taşımış bir kadındır. Eşi vefat ettikten sonra yalnızlığın sessizliğine hapsolmuş, kızı ise yeni bir hayat kurmak üzere Avrupa’ya taşınmıştır. Tahran’ın kalabalık ama bir o kadar da yalnızlıkla dolu sokaklarında tek başına bir yaşam sürmektedir. Günleri, alışkanlıkların ve geçmiş anıların gölgesinde akıp giderken, kendisi için hayatın yeni sürprizler barındırmadığını düşünmektedir.

Ancak bir öğleden sonra, sıradan bir çay molası, Mahin’in dünyasını tamamen değiştiren bir karşılaşmaya dönüşür. Eski bir çayevinde, yılların yüzüne kazıdığı çizgilerle bir adamla tanışır. Bu adam, onun gibi geçmişin izlerini taşıyan ama bakışlarında hala yaşam sevincini barındıran biridir. Sohbetleri başta masum bir dostluk gibi görünse de zamanla Mahin’in kalbinde yeniden bir kıvılcımın doğmasına neden olur. Bu kıvılcım, yıllardır hissetmediği bir heyecan ve hayata dair unutulmuş bir umuttur.

Mahin, bu yeni hislerin getirdiği karmaşayla mücadele ederken, toplumun yaşı ilerlemiş bir kadın üzerindeki beklentileri ve klişeleriyle yüzleşmek zorunda kalır. Aşkın yalnızca gençlere ait olduğuna dair yanlış inançlar, Mahin’in bu yeni duygularını keşfetmesini daha da anlamlı hale getirir. Aşkın yaşı olmadığını ve bir insanın ikinci bir bahar yaşamak için hiçbir zaman geç kalmadığını fark eder.

Bu hikâye, yalnızlık, geçmişin yükleri ve yeniden başlayan bir yaşam üzerine dokunaklı bir anlatı sunar. Mahin, toplumun dayattığı sınırlara rağmen, kalbinin sesini dinler ve kendine ikinci bir şans verir. Göz kamaştırıcı, zarif ve umut dolu bir yolculukta, aşkın taptaze bir güneş gibi hayatına yeniden doğmasını izleriz.