Yakın gelecekte, ölüm artık geri dönülemez bir son olmaktan çıkmıştır. Yeni geliştirilen devrim niteliğindeki bir teknoloji, hayatını kaybetmiş bir kişinin bilincini geçici olarak yaşayan bir bedene aktararak, yas sürecini hafifletmeyi ve sevdiklerine son bir veda şansı tanımayı mümkün kılar. Bu teknoloji, kayıplarıyla başa çıkamayan insanların acısını dindirmek için bir umut ışığı gibi görülse de, beraberinde birçok etik ve duygusal karmaşıklığı da beraberinde getirir.

Teknolojinin getirdiği bu yeni gerçeklikle birlikte, insanların yas süreci değişir. Artık kaybettikleri sevdikleriyle birkaç saat ya da gün daha geçirebilenler, geçmişte söylenmemiş sözleri söyleme, yarım kalmış hesapları kapatma veya sadece bir kez daha sarılma fırsatı bulmaktadır. Ancak bu ikinci şans gerçekten bir teselli mi, yoksa sadece daha fazla acıya mı yol açmaktadır?

Bu sistemin en büyük destekçileri, kaybettikleri yakınlarını bir süreliğine de olsa geri getirme umuduyla yaşayanlardır. Ancak karşıt görüşte olanlar, ölümü kabullenmenin insan doğasının bir parçası olduğunu ve bu tür bir müdahalenin, yas sürecini sağlıklı bir şekilde yaşamanın önüne geçtiğini savunmaktadır. Dahası, bilincin başka bir bedene aktarılması, kimlik ve insan olmanın sınırları hakkında büyük soruları gündeme getirir. Aktarılan bilinç gerçekten ölen kişinin kendisi midir, yoksa sadece anılarının ve düşüncelerinin bir yansıması mı?

Yeni bir veda şansı sunan bu teknolojiyle birlikte, insanlar geçmişlerine ve sevdiklerine bakış açılarını sorgulamaya başlar. Kimi, kaçırdığı fırsatları telafi etmek için bu imkânı bir lütuf olarak görürken, kimi için ise bu geçici buluşma, yas sürecini daha da karmaşık ve sancılı hale getirir.

Peki, gerçekten vedalaşmak için fazladan birkaç saat, birkaç gün yeterli olabilir mi? Yoksa bazı ayrılıklar, ne kadar ertelenirse ertelensin, sonsuza kadar eksik mi kalacaktır?