Shakespeare'in trajikomik başyapıtı Fırtına'nın farklı ve özgün bir yorumunda, 16. yüzyıl Avrupa'sının cadı avları ve entrikalarla dolu atmosferinde, bilimin ve büyünün sınırlarında yaşayan Prospero'nun hikâyesi yeniden şekilleniyor. Büyücülükle uğraştığı, doğanın sırlarına hükmetmeye çalıştığı gerekçesiyle Prospero, öz kardeşi Kral Alonso'nun ihanetine uğrar. Güç ve taht hırsının gölgesinde kalan Alonso, Prospero'yu küçük kızı Miranda ile birlikte, gözlerden uzak bir şekilde bir sandala bindirir ve kaderin acımasız ellerine bırakır.

Zorlu yolculuklarının sonunda, baba-kız, haritalarda dahi yer almayan gizemli bir adaya sürüklenir. Prospero için artık yalnızca büyücü olmak yeterli değildir; aynı zamanda Miranda'yı koruyacak, büyütecek ve ona yaşanabilir bir dünya yaratacak bir baba figürü olmak zorundadır. Yıllar içinde ada, Prospero’nun bilgeliği ve büyüsüyle şekillenir, ancak adanın kendine has sırları ve tehlikeleri de vardır.

Prospero, adanın derinliklerinde yaşayan Caliban adında gizemli bir yerliyle karşılaşır. Bu tanışma, klasik bir efendi-köle ilişkisinden çok daha karmaşık ve derin bir çekişmenin başlangıcı olur. Caliban, adanın doğal sahibidir, Prospero ise bilgisi ve büyüsüyle düzen kurmaya çalışan bir yabancı. İkisi arasında, zamanla sömürgecilik, özgürlük, güç ve aidiyet kavramlarının sorgulandığı ince, zekâya dayalı bir satranç oyunu başlar. Bu oyun, kimi zaman alaycı, kimi zaman düşündürücü diyaloglarla hem mizahi hem de felsefi bir çatışmaya dönüşür.

Prospero ile Caliban arasındaki mücadele, kaba kuvvete değil, kelimelere, akla ve psikolojik üstünlüğe dayanır. Her hamle, güç dengesini yeniden şekillendirirken, adada kurulan bu kırılgan düzen, hem Prospero'nun geçmişiyle yüzleşmesine hem de insan doğasının karmaşık yönlerinin açığa çıkmasına sebep olacaktır.

Bu farklı yorumda Fırtına, yalnızca büyü ve macera değil, aynı zamanda insan ilişkilerinin, iktidarın ve aidiyet duygusunun trajikomik bir sorgulamasına dönüşür.