İstanbul’da bir üniversitede müzik araştırmaları yapan Sumru, akademik kariyerinin en önemli adımı olan etnomüzikoloji tezini tamamlamak için, Türkiye’nin kültürel anlamda en zengin ve en kırılgan coğrafyalarından biri olan Güneydoğu’ya doğru yola çıkar. Bölgenin kadim geleneklerinden biri olan, ölenlerin ardından yakılan ağıtları araştırmak amacıyla çıktığı bu yolculuk, başlangıçta sadece kısa bir saha çalışması olarak planlansa da Sumru’nun hayatının en uzun, en sarsıcı ve en dönüştürücü yolculuğuna dönüşür.

Diyarbakır sokaklarında korsan DVD satarak yaşamını sürdüren Ahmet, Sumru’ya sadece yol arkadaşı değil, aynı zamanda bölgenin acılarına ve umutlarına açılan bir kapı olur. Şehrin yıkık dökük, terk edilmiş kilisesinde yaşayan ve geçmişin izlerini taşımaktan yorgun düşmüş olan Ermeni kökenli Antranik amca ise, Sumru’nun tanıklık ettiği başka bir yalnızlığın ve kaybolmaya yüz tutmuş kültürel mirasın sembolüdür.

Sumru, Güneydoğu’da geçirdiği günlerde yalnızca müziğin izini sürmez; bölgede yıllardır süregelen, adı konulmamış savaşın izlerini, sessiz çığlıkları, hayata tutunmaya çalışan insanların hikayelerini de kaydeder. Ağıtların peşinde çıktığı yolculuk, zamanla Sumru’yu kendi geçmişiyle, aidiyet duygusuyla ve bu toprakların bitmeyen acısıyla yüzleşmeye zorlar. Müzik, ölüm, kayıp ve direnişin iç içe geçtiği bu yolculuk, Sumru için akademik bir araştırmanın çok ötesinde, ruhunu ve bakış açısını derinden sarsan bir hayat deneyimine dönüşür.