Küçük bir çocuk, ailesinin içine düştüğü derin kederin gölgesinde büyümüştür. Bir zamanlar ışıklarla süslenen evleri artık sessiz ve solgundur; kahkahalar yerini derin bir sessizliğe bırakmıştır. Ailesi, yaşadıkları acının ağırlığı altında ezilirken, Noel’in varlığını bile unutmuştur. Oğlan için de hayat artık renksizdir—ta ki bir gün, neşe dolu bir kızla tanışana kadar.

Bu kız, sanki Noel ruhunun vücut bulmuş hâlidir. Gözlerinde parlayan umut, içindeki bitmek bilmeyen coşku ve sıcacık gülümsemesiyle, oğlanın içine hapsolduğu karanlığı yavaş yavaş aydınlatmaya başlar. Ona, kaybettiği neşeyi, küçük şeylerde saklı olan mutluluğu ve en önemlisi, umudun asla tamamen kaybolmadığını hatırlatır.

Zamanla, oğlan ve ailesi için Noel tekrar bir anlam kazanmaya başlar. Evin içinde yankılanan kahkahalar, süslenmeye başlanan bir çam ağacı ve dostluk sayesinde yeniden alevlenen sevgi, kaybettiklerini düşündükleri mutluluğun aslında hâlâ ulaşılabilir olduğunu gösterir. Bazen, en karanlık zamanlarda bile tek bir insanın getirdiği ışık, yeniden hayata tutunmak için yeterlidir.