11 yaşındaki yetim Stet, küçük yaşta ailesini kaybetmiş ve zorlu bir hayat yaşamıştır. Duygusal olarak içe kapanık olan Stet, öfkesini ve kaybetme korkusunu kontrol etmekte zorlanmaktadır. Yeni başladığı yatılı okulda da diğer öğrencilerle uyum sağlamakta güçlük çeker. Özellikle müzik eğitiminin oldukça ciddiye alındığı bu okulda, okul korosu onun için bir çıkış yolu gibi görünse de, Stet hem disiplin eksikliği hem de arkadaşlarıyla olan sorunları nedeniyle kendini istenmeyen biri gibi hisseder.

Ancak okulun hırslı koro şefi, Stet’in sesinde fark edilebilecek bir yetenek olduğunu hisseder. Sert ve disiplinli bir eğitmen olan koro şefi, Stet'in zor bir çocuk olduğunu bilmesine rağmen onun yeteneklerini ortaya çıkarmaya kararlıdır. Stet, ilk başta koro disiplinine ve şefin sıkı kurallarına ayak uydurmakta zorlanır, hatta koro çalışmalarında isyan eder ve kaçmayı düşünür. Ancak zamanla, müziğin ona hayatındaki eksiklikleri doldurabileceği ve duygularını ifade edebileceği bir alan sunduğunu fark etmeye başlar.

Koro şefi, Stet’in yeteneğini keskinleştirmek için onun sınırlarını zorlar. Ona her gün yeni zorluklar sunar, daha zor parçalar öğretir ve disipline girmesi için baskı yapar. Bu süreç, Stet için bir tür dönüşüm yolculuğuna dönüşür. Sadece müzikal anlamda değil, aynı zamanda kişisel olarak da olgunlaşmaya başlar. Koro şefiyle arasındaki ilişki, başta sert ve çatışmalı olsa da, zamanla karşılıklı saygıya ve Stet’in özgüvenini yeniden kazanmasına dayanır.

Bu yolculukta Stet, müziğin kendisini ifade etmenin ve içindeki acıyı serbest bırakmanın bir yolu olduğunu keşfeder. Zamanla koro arkadaşlarıyla da bağ kurmaya başlar ve topluluk içinde kendine bir yer bulur. Hırslı koro şefi, Stet'in potansiyelini görmüş ve onun içindeki yeteneği dışarı çıkarmayı başarmıştır. Stet’in sahnede sergileyeceği performans sadece müzikal anlamda değil, onun içsel bir zaferi olacaktır.