Bir zamanlar mahkeme salonlarında adaletin sesi olarak yankılanan, sert mizacıyla tanınan ve sayısız davaya imza atmış eski bir yargıç, artık gözlerden uzak, kırsalda yer alan harap bir huzurevinde yaşamaktadır. Geçirdiği felç nedeniyle vücudu neredeyse tamamen hareketsiz hale gelmiş, yalnızca gözleri ve hafif mimiklerle tepkiler verebilen biri olmuştur. Konuşamaz, yazamaz, yürüyemez… ama zihni hâlâ dimdiktir. Hatta her zamankinden daha keskin.

Günleri, sessizliğin içinde ağır ilerlerken, huzurevinin yüzeydeki sakinliğini bozan rahatsız edici olaylar baş göstermeye başlar. Geceleri yankılanan garip fısıltılar, açıklanamayan kazalar, korkuyla gözleri büyüyen yaşlı yüzler… Yargıç, zamanla, bu tuhaflıkların merkezinde başka bir sakin olan yaşlı ve içine kapanık bir adamın olduğunu fark eder: Walter.

Walter, dışarıdan bakıldığında zihinsel olarak meczup görünen, hep yanında taşıdığı eski püskü bir çocuk kuklasıyla konuşan, kimseyle iletişim kurmayan bir yaşlı adamdır. Ancak yargıcın gözlemleri bir süre sonra dehşet verici bir gerçeği ortaya çıkarır: Walter, kuklasını yalnızca bir oyun aracı olarak değil, adeta canlı bir varlık gibi kullanmakta, onu çevresindekileri manipüle etmek, korkutmak ve fiziksel olarak zarar vermek için yönlendirmektedir. Kuklanın varlığı, Walter’ın psikozunun bir yansıması değildir sadece; adeta şeytani bir bilinç taşımaktadır.

Yargıç, odasında sessizliğe mahkûm edilmişken, gözlem gücü, yılların sezgisi ve adalet duygusuyla harekete geçer. Ancak içinde bulunduğu durum onun elini kolunu bağlamaktadır. Uyarı veremez, ses çıkaramaz. Tek iletişim aracı bakışları ve çevresine gönderdiği küçük işaretlerdir. Genç bir hemşire, onun gözlerindeki korkuyu fark etmeye başladığında, belki de bu yaşlı adamın hâlâ bir şeyleri değiştirme gücü olduğunu ilk kez hisseder.