Sanatla yoğrulmuş bir yaşamın hayalini kuran Lisa Spinelli, banliyödeki sıradan varoluşuna sıkışmış bir anaokulu öğretmenidir. Evliliği tutkusuz, çocuklarıyla ilişkisi yüzeysel ve çevresindeki dünya onun içsel boşluğunu daha da derinleştirmektedir. Kendini ifade edebilmek için bir şiir atölyesine katılır, ama ortaya koyduğu çalışmalar hep sıradandır, içinden taşan duygular bir türlü kelimelere dökülemez. Yaratıcılığa dair kurduğu hayaller, her defasında yetersizlik duvarına çarpar.

Bir gün sınıfındaki beş yaşındaki öğrencilerden biri olan Jimmy’nin kendi kendine mırıldandığı cümleleri duyar. Ancak bu cümleler yalnızca bir çocuğun hayal gücü değil, adeta bilinçli bir şairin dizeleridir. Lisa bu anı bir vahiy gibi yaşar. Jimmy’nin henüz farkına varılmamış bir edebi deha, tıpkı bir Mozart gibi doğuştan yetenekli olduğuna inanır. Bu keşif onun için bir tutkuya, kısa sürede de takıntıya dönüşür.

Lisa, Jimmy'nin ailesi ve öğretmenleriyle arasındaki sınırları silmeye başlar. Onun şiirlerini gizlice not eder, hatta bazılarını kendi eseri gibi sunar. Çocuğun yeteneğini "koruma" adı altında, kendi yarım kalmış sanat yolculuğunu onun üzerinden tamamlama çabası giderek etik sınırları aşan bir hal alır.

Jimmy’nin şiirleri Lisa’ya bir anlam, bir amaç vermiştir. Ancak bu amaç uğruna verdiği kararlar onu giderek daha yalnız, daha çaresiz ve daha tehlikeli bir noktaya sürükler. Lisa, sanatın saf haliyle saplantının ince çizgisinde yürürken, seyirciye şu soruyu sordurur: Gerçek bir yeteneği korumak ile onu sahiplenmek arasındaki fark nedir?

Sonuçta Lisa'nın hikâyesi, hem bir arayışın hem de bir çöküşün portresidir. Çünkü bazen hayranlık, masum bir ilgi değil; kişinin kendi boşluğunu doldurmak için başkasının ışığını tükettiği karanlık bir eyleme dönüşebilir.