Sara, geçmişinde iz bırakmış bir askerdi. ABD özel kuvvetlerinde yıllarca görev yapmış, dünyanın en tehlikeli bölgelerinde operasyonlara katılmış, hem fiziksel hem psikolojik dayanıklılığıyla öne çıkmıştı. Ancak savaş alanlarının ötesinde onu gerçekten zorlayan şey, artık eski hayatını geride bırakıp bir anne olarak yaşamak zorunda kalmasıydı. Silahları bırakmış, oğluyla birlikte sade ve sakin bir hayata adım atmıştı. Ta ki o güne kadar.

Genç oğlu Alex, uluslararası öğrenci değişim programıyla gittiği Orta Avrupa'daki bir ülkede, ABD konsolosluğuna bir evrak teslim etmek üzere girdi ve bir daha dışarı çıkmadı. Konsolosluk yetkilileri belirsiz ifadelerle geçiştiriyor, güvenlik kameralarının “bozulduğunu” söylüyor, Sara’ya prosedürden başka bir şey sunmuyordu. Ama Sara prosedürlerle eğitilmiş biri değildi. O, sorunları kökten çözmeye alışkındı.

İlk başta yasal yolları denedi. Diplomatik yazışmalar, yerel polis, büyükelçilikler... Fakat her yerden aldığı cevaplar birbirine benziyordu: “Alex içeriden çıkmadıysa, girdiğine dair kanıt yoktur.” Sanki oğlunun varlığı silinmişti. Sanki biri ya da birileri, Alex’in orada hiç bulunmadığını ispatlamak için uğraşıyordu.

Sara, tek başına harekete geçti.

Eski bağlantılarını kullandı. Uydu görüntülerine erişti. Konsolosluk binasının arka girişinde duraksayan bir aracı, binaya yasa dışı şekilde giren maskeli adamları, kimliği belirsiz siyah araçları izledi. Sara, sessizce ülkeye giriş yaptı ve şehrin karanlık sokaklarında oğlunun izini sürmeye başladı. Elde ettiği ipuçları, Alex’in sadece kaybolmadığını, bilinçli bir şekilde kaçırıldığını gösteriyordu. Üstelik bu kaçırılma, yerel suç örgütleriyle değil; konsolosluk çalışanları, askeri danışmanlar ve uluslararası şirketlerin karanlık çıkarlarıyla bağlantılıydı.