Annesinin ani kaybının ardından, genç mimar Amay, hayatındaki en büyük düşmanıyla – babasıyla – 48 saat boyunca aynı çatı altında yaşamak zorunda kalır. Babası, sert, umursamaz ve yıllardır birbirleriyle aralarında aşınmış kırgınlıklar taşıyan biri olduğu için, bu zorunlu beraberlik, ilk başta adeta felakete davetiye çıkarır. Amay, annesinin kaybının verdiği acı ve yalnızlık içinde, babasının huysuz tutumuyla baş etmekte zorlanır; her an tartışma, her köşede geçmişin yaralarını tazelercesine bir anlaşmazlık yaşanır.

Ancak, bu 48 saatlik zorunlu beraberlik, yalnızca öfke ve çatışmalardan ibaret değildir. Zamanla, evin sessizliğinde, tartışmaların ardından gelen kırılgan anlarda, Amay babasının aslında ne kadar kırılgan, yalnız ve acı dolu bir insan olduğunu fark etmeye başlar. Belki de babası, yıllarca bastırdığı pişmanlıkları ve annesine duyduğu derin sevgiyi saklamış, sert kabuğunun ardında aslında incinmiş bir yürek barındırıyordur.

Amay, annesinin hatırasını yaşatmaya çalışırken, babasıyla arasındaki soğukluğun aslında birbirlerinin acılarını paylaşmaktan, anlaşılmaktan kaynaklandığını anlar. Bu zorlu süreç, onların geçmişteki kırgınlıklarını, kayıp ve özlemi yüzleşmeye, belki de aralarındaki bağı yeniden inşa etmeye yönelik ilk adımları atmalarına vesile olur.

48 saatlik bu mücadele, Amay'in kendi kimliği ve duygusal dayanıklılığıyla yüzleştiği, aynı zamanda babasının derinlerde saklı kalan duygularını ortaya çıkardığı bir hesaplaşmaya dönüşür. Kaderin cilvesiyle, belki de en büyük düşmanları olarak gördükleri bu iki insan, acı dolu geçmişleriyle barışarak, birbirlerine yeniden sevgiyle yaklaşma şansı yakalayacak mıdır? Amay'in, öfke ve hüzünle karışık bu zorlu yolculukta, babasının aslında ne kadar değerli bir insan olduğunu keşfetmesi, belki de ikisinin de yaralarını sararak, ortak bir geleceğe doğru ilk adımı atmalarını sağlayacaktır.