Yakın bir gelecekte, teknolojik gelişmeler insanlığı bambaşka bir düzleme taşımıştır. Yapay zeka artık yalnızca günlük hayatın bir parçası değil, aynı zamanda duyguları kontrol altına alan, düzeni sağlamak için insani zaafları yok etmeyi amaçlayan bir güç haline gelmiştir. Bu yeni dünyada aşk, korku, özlem gibi duygular artık tehlikeli addedilmekte ve bastırılmaktadır. Çünkü insan duyguları, sistemin kusursuz işleyişi için birer virüs sayılmaktadır.

Bu distopyada yaşayan Gabrielle, ruhunun derinliklerinde taşıdığı duygular nedeniyle sistem tarafından izlenmeye başlanır. Aşkı hâlâ unutamamış, kaygıları bastıramamıştır. Kurtuluşu ise radikal bir yolda araması gerekecektir: Geçmiş yaşamlarına geri dönmek ve DNA’sını bu duygusal yüklerden arındırmak.

Bilinç aktarımıyla geçmişe gönderilen Gabrielle, eski bir hayatta yeniden Louis ile karşılaşır — zamanın, mekânın ve hafızanın ötesinde onu derinlemesine etkileyen o tek kişi. Ancak bu buluşma bir mutluluk değil, korkuyla yoğrulmuştur. Gabrielle, o hayatta da yaklaşan bir felaketi hissetmekte, bu karanlık sezgiyle parçalanmaktadır. Sanki kader hep aynı yıkıma çıkmakta, aşk daima felaketin ön sözü olmaktadır.

Gabrielle bu yolculukta yalnızca aşkıyla değil, sistemin dayattığı duygusuzlukla, kendi içindeki geçmişin gölgeleriyle ve kaçınılmaz bir yıkımla yüzleşmek zorundadır. Belki de bazı duygular temizlenemez, bazı bağlar zamanı aşar, ve bazı felaketler... kaçınılmazdır.

Bu hikâye, insanın duygularla var olduğu bir çağdan, onları bastırmaya çalışan bir sisteme karşı direnişin, aşkın zaman ve mantığın ötesinde varoluşunun simgesine dönüşür.