Alaycılık, umursamazlık ve yer yer absürtlükle yoğrulmuş bu ekip, Yelena Belova'nın başını çektiği karanlık ama komik bir anti-kahramanlar topluluğuna dönüşüyor. Yelena, keskin zekâsı, duygusal ketumluğu ve profesyonel suikast geçmişiyle bir tür karanlık merkez işlevi görürken; yanındaki karakterler ise her biri kendi travmaları, başarısızlıkları ya da eksik yönleriyle sıradan süper kahraman portresinin çok dışında duruyor. İronik esprilerle bezeli çatışmalar, takıma zamanla yerleşen garip bir sevgi bağı ve başarısızlıkla burun buruna gelinen anların içinden çıkan dayanışma duygusu, onları hem komik hem de içten bir maceraya sürüklüyor.

Her biri geçmişinden sürüklediği yükleriyle savrulurken, birlikte hareket etmeye başladıklarında beklenmedik bir denge kuruyorlar. Kimi zaman beceriksizlik, kimi zaman kibir ya da duygusal kopukluk nedeniyle çuvallasalar da, özellikle Yelena’nın soğukluğunun ardındaki kırılganlık ve diğer ekip üyelerinin bu çatlağa sızarak bir aidiyet duygusu inşa etmeleri, anlatının duygusal yükünü taşır hale geliyor. Nihayetinde bu tutarsız topluluk, ortak düşmana karşı bir cephe oluştururken, hem kendilerini hem de birbirlerini dönüştüren bir kahramanlık hikâyesine imza atıyorlar — hem de klişelere kapılmadan, tam tersine onları tiye alarak.